Ale co dalej?

Na razie widać, że Kreml nie jest specjalnie zadowolony, co z kolei cieszy znaczną część Europy. Dość symptomatyczne były obrazki po spotkaniu sekretarza stanu Rexa Tillersona z Władimirem Putinem i Siergiejem Ławrowem. Putin miał jak zwykle kamienny wyraz twarzy, ale Ławrow był wyraźnie zmieszany. Może to jest czytanie ze zdjęć, ale nastrój na Kremlu od lat odgadywano właśnie w ten sposób.

Podobno mówiono głównie o Syrii, wszak było tuż po ataku gazowym, do którego zresztą nikt nie chce się przyznać. Ale tematem była także Korea Północna. Reżim w Korei był także oczywistym tematem wizyty wiceprezydenta USA Michaela Pence’a w Seulu. Jakby na jego cześć Kim Dzong Un postanowił wystrzelić pocisk balistyczny. Co prawda próba się nie udała, ale to nie zmienia faktu, że Koreańczycy z północy palą się do tego, by nuklearnie zaszachować świat.

Pence powiedział, że cierpliwość świata wobec Pjongjangu już się wyczerpała. Mówił to przede wszystkim do Chin, które od 64 lat trzymają nad Koreą Północną ochronny parasol, pozwalając reżimom Kimów na wszystkie fanaberie. I rzeczywiście nie ma dziś na świecie dziwniejszego kraju niż Korea Północna.

Widać to zwłaszcza w zderzeniu z Koreą Południową, która w 1953 r. była przecież na identycznym stopniu rozwoju. Gdy Chiny wyrażą na to zgodę, reżim Kim Dzong Una można wywrócić w kilka dni. Prawdziwy kłopot polega na tym, że nikt nie wie, co tam zrobić dalej. Gdy 14 lat temu Bush ruszył na Irak też nie wiedział, co dalej i dziś mamy ISIS. Ciekawe, czy Trump potrafi być przewidujący.