Alicja Tanew dotrzymała obietnicy danej wieszczowi i wyśpiewała siebie

Kiedy Alicja miała 12 lat, złożyła obietnicę Adamowi Mickiewiczowi. Ubrana w uszytą przez babcię białą sukienkę z kory wybrała się pod pomnik poety na Rynku Głównym.

– _Nikogo nie było wtedy w pobliżu. Powiedziałam mu: „Kiedyś będę tutaj śpiewała i Kraków będzie mnie słuchał”. Później wystraszyłam się własnych słów. „A co będzie, jeśli Mickiewicz potraktuje to wyznanie poważnie?”_– wspomina. Postanowiła wrócić pod pomnik i odwołać swoje słowa. Kiedy dotarła na miejsce, monument otaczała głośna gromada turystów.

– Wieszcz już nie usłyszał moich słów. Trzeba było dotrzymać przysięgi – mówi z uśmiechem.

Lepiej być prawnikiem w todze, niż stać na scenie
Ma w dorobku radiowe słuchowiska, tomiki poezji i nagrania muzyczne oraz występy w kraju i za granicą. Jej piosenki śpiewano w „Piwnicy Pod Baranami”, a także w telewizyjnych „Spotkaniach z balladą”. Przez lata godziła żywioł artystyczny z zawodem radcy prawnego.

– Studia prawnicze były wyborem cioci, która mnie wychowywała. Ponieważ byłam smukłą, wysoką dziewczyną, doszła do wniosku, że będzie mi ładnie w todze... Jej wybór był wbrew mojej woli, jednak dał mi możliwość wykonywania konkretnej pracy – wspomina Alicja Tanew.

Studia na Wydziale Prawa UJ przypadły na czas rozkwitu kabaretów studenckich. Debiut sceniczny zaliczyła w Studenckim Kabarecie Piosenki „Sowizdrzał”. Z kolegami ze studenckich czasów wciąż jest w kontakcie. Podczas zjazdów absolwenckich, które odbywają się co pięć lat, odpowiada za część artystyczną. Dla kolegów z roku napisała „Hymn dla młodości”.

– _„Jak my się wcale nie starzejemy i zadziwiamy tych, co nie z nas. Jak my się wcale nie starzejemy i z tym się musiał pogodzić czas. Bo 70 lat to jest niewiele, dopiero dwieście to będzie skok. I przekonają się o tym wszyscy, że my będziemy młodsi co rok”_– recytuje jego fragment.

Świat muzyki lekiem na samotność
W mieszkaniu pani Alicji stoi pianino, nad którym wisi obraz przedstawiający bukiet piwonii. Oba przedmioty mają swoją historię.

– Pianino i obraz są wspomnieniem mojego ojca, które chowam w sercu. Był inżynierem architektem, ale komponował też piosenki i grał na wielu instrumentach. Miał niezwykły talent i __pięknie śpiewał – mówi. Kiedy we wczesnym dzieciństwie zabrakło rodziców, świat muzyki pomagał jej przetrwać samotność i smutek. – Wtedy zrodziło się we mnie przekonanie, że w życiu prowadzą mnie dźwięki, dają mi siłę, pewność następnego kroku. Dzięki nim wiedziałam, że muszę iść przed siebie – wyjaśnia.

Jako nastolatka zaczęła pisać wiersze. Miłość do poezji dawała o sobie znać nawet w życiu zawodowym. Często pisała wiersze... na okładkach sądowych akt w czasie rozprawy. Zdarzało się, że wywód sądowy miał w sobie poetycki rys i przez to dawał szansę wygranej.

Kłopoty ze zdrowiem, z którymi pani Alicja mierzy się od dziecka, sprawiły, że musiała godzić pracę i wychowywanie trzech córek z powtarzającymi się pobytami w szpitalu. – Odchorowałam bardzo brak rodziców. Pojawiały się ataki bólu, którego żaden lekarz nie potrafił opanować. Przez lata walczyłam z gehenną nawrotów choroby. Pomagało mi tylko to, że spotykałam na swojej drodze dobrych, serdecznych ludzi – mówi.

Pseudonim jak rzeka. Trzeba więc płynąć
Pierwszym ważnym osiągnięciem była dla niej piosenka „Romans na pół rosyjski” , która w wykonaniu Mieczysława Święcickiego zdobyła pierwszą nagrodę w Telewizyjnej Giełdzie Piosenki w 1972 r. Pani Alicja od wielu lat używa pseudonimu scenicznego.

– Stojąc przed lustrem, wymyśliłam, że jestem z tańca i zewu miłosnego, byłam wówczas zakochana. Połączyłam te elementy na kartce i zapisałam TanZew, i to brzmiało źle. Wyrzuciłam „z” i spodobała mi się melodyjność w słowie Tanew – wspomina. Po latach odkryła, że Tanew to również nazwa rzeki na Zamojszczyźnie. – I w ten oto sposób stałam się rzeką i __płynę – mówi.

Słuchowisko, które usłyszał cały świat
Ważną chwilą w jej życiu był 1981 rok. Za sprawą Jana Pawła II każdy katolicki kraj dostał dziesięć minut czasu antenowego w Radiu Watykan. Treść audycji miała być związana z Bożym Narodzeniem, ale przez pryzmat tego, co się dzieje w danym kraju.

– U nas działo się wówczas aż za dużo... Pewnego dnia odebrałam telefon od Wojciecha Markiewicza, reżysera w Radiu Kraków, z wiadomością o tej inicjatywie. Konkurs był oczywiście nieoficjalny. Wygrałam. Audycję nagrywaliśmy nocą w PWST na ul. Starowiślnej. Nazwałam ją „Przybieżeli przy __niedzieli” – mówi.

Konspiracyjną drogą nagranie przewieziono do Watykanu. Świat usłyszał je w styczniu 1982 roku.

Pod koniec roku Alicji Tanew zaproponowano napisanie do niego muzyki i tak powstało słuchowisko radiowe, którym rozpoczęła się jej współpraca z Radiem Kraków.

– Trwała ponad 10 lat. Pisałam scenariusze, muzykę do słuchowisk i bajek, a wykonawcami w tych audycjach byli najznakomitsi krakowscy aktorzy – mówi.

Na debiut fonograficzny przyszło jej trochę poczekać. Pierwszy album ukazał się w 1999 r. drugi pt. „Moment” w 2012 r., w jej 70. urodziny. W planach ma wydanie kolejnej płyty, książek poetyckich i bajek.

– Z radością przyjmę pomoc od sponsorów na wydanie na płycie bajki muzycznej „Zaczarowany fortepian”. Czytam ją razem z aktorem Arturem Dziurmanem. To opowieść o biednym chłopcu z Krakowa, który zaprzyjaźnia się z zaczarowanym fortepianem – wyjaśnia.

Teraz skupia się na działalności artystycznej. Czy czuje spełnienie? – Gdyby nie nieustające kłopoty ze zdrowiem, byłabym pewnie w innym miejscu. Piotr Skrzynecki często zapraszał mnie na występy w Piwnicy Pod Baranami. Niestety, ustalone terminy atak choroby zawsze zamieniał w __płonne nadzieje – wspomina.

Piwnica, w której zapomina się o smutku
Pani Alicja od pięciu lat prowadzi własną piwnicę artystyczną. „Scena ATA” gromadzi przy ul. Czarnowiejskiej 93 sympatyków jej twórczości, jak i tych, którzy cenią sobie kameralne wieczory ze sztuką. Atmosferę miejsca najlepiej podsumowała Bożena Adamek w „Kupletach napisanych dla Sceny ATA”.

– „Na Czarnowiejskiej w wieczornej porze o szarym życiu zapomnieć możesz, kochajcie muzykę, tę piękną salę i naszą Alę”– pani Alicja cytuje z pamięci.

Wielu gości, których zapraszała na przestrzeni lat istnienia „Sceny ATA”, wystąpiło niedawno na jej jubileuszu na Scenie Pod Ratuszem. Byli to artyści związani z Krakowem, przyjaciele poeci i bardowie z całej Polski

Dziś Alicja Tanew wie, że słowa wypowiedziane przez małą dziewczynkę pod pomnikiem Mickiewicza miały swój sens. – _Po koncercie promującym moją płytę „Moment” z ogromnym bukietem róż udałam się pod pod jego pomnik. To była śnieżna, późna noc. „Dotrzymałam słowa. Udało mi się wyśpiewać siebie” – powiedziałam mu wtedy. W __ten sposób klamrą zdarzeń zamyka się ta historia _– kończy Alicja Tanew.

Curriculum vitae

Alicja Tanew

Poetka i kompozytorka, z zawodu radca prawny. Stworzyła spektakle dla telewizji: „Całe nieba słów”, „Marzenia całkiem zwyczajne” oraz „Czas uderza”. Debiut poetycki zaliczyła w „Życiu Literackim”. Autorka tomików poezji: „Zamienię kurtkę na miłość”, „Zbieranie przecinków”, „Krople z innego snu” i „Szkice na wietrze”. Ma w dorobku płyty autorskie pt. „...i tak to było !” i „Moment” . Jest członkinią Związku Literatów Polskich, Związku Polskich Autorów i Kompozytorów. Finalistka Ogólnopolskiego Przeglądu Piosenki Autorskiej „OPPA” 2000, „OPPA” 2005 i „OPPA” 2013 z wyróżnieniem honorowym. Zdobyła I nagrodę w Ogólnopolskim X Konkursie Poetyckim im. Emila Zegadłowicza. W 2015 r. uhonorowana Srebrnym Medalem Towarzystwa im. H. Cegielskiego w Poznaniu „Labor Omnia Vincit” za Krzewienie Idei Pracy Organicznej, medalem „Honoris Gratia” od prezydenta miasta Krakowa oraz „Nagrodą Pracy Organicznej” im. Marii Konopnickiej” za zasługi dla kultury polskiej.