- Zapadła decyzja, czy wystąpi Pan 17 września na gali w Ergo Arenie, gdzie walkę wieczoru w obronie pasa mistrza świata stoczy Pana przyjaciel Krzysztof Głowacki?
- Nie ukrywam, że bardzo chcę wystąpić w Trójmieście, a siedem tygodni później (5 listopada - przyp.) w Tauron Arenie Kraków. Rozmawiałem na ten temat z moim promotorem Andrzejem Wasilewskim, któremu potwierdziłem taką chęć, teraz musimy tylko wszystko zgrabnie dograć. Wiadomo, że wrześniowa gala ma jednego bohatera. Wszystkie siły będą rzucone na mistrzowską walkę Krzysia.
- Pan też ma swoje ambicje, chce walczyć z coraz lepszymi przeciwnikami, ale całkowite zaangażowanie trenera Fiodora Łapina w przygotowania „Główki” zapewne wiąże się z tym, że musiałby Pan zaakceptować wybór rywala z niższej półki.
- Na początku człowiek się denerwuje, bo chce dla siebie jak najlepiej, ale po spokojnej analizie zdałem sobie sprawę z pewnych ograniczeń. Mam świadomość, że na wrześniową galę nie uda się ściągnąć oczekiwanej przeze mnie klasy przeciwnika. Faktem jest, że mamy jednego trenera, który nie może się rozdwoić. Dlatego, w razie niedosytu, będę chciał zmierzyć się z dobrym i solidnym przeciwnikiem na gali w Krakowie.
- Trener Łapin zapowiedział, że będzie wychodził do ringu tylko z Głowackim. Zatem kto mógłby Panu sekundować? Łukasz Malinowski?
- Pewnie tak, bo Łukasz na nowo zaczął silniej działać i stara się mocno pomagać trenerowi, ponieważ nie ma już z nami Pawła Skrzecza. Łukasza znam od lat, więc nie powinno być źle, jeśli zapadnie decyzja, aby jednorazowo wskoczył do mojego narożnika.
- Rywalem w walce w Trójmieście miałby być Marcin Siwy?
- Przewija się to nazwisko, ale nie jest ono potwierdzone. Z kim nie przyjdzie mi walczyć, to chciałbym zaliczyć pierwszą z dwóch tegorocznych gal w Polsce, które są bardzo medialne. Tym bardziej, że rzadko boksuję, bo budżety mniejszych gal nie pozwalają, aby stoczyć pojedynek na przyzwoitym poziomie.
- „Do niedawna nie wiedziałem, że jest taki zawodnik” - to Pana słowa na temat Siwego.
- Tak powiedziałem, ale to nie znaczy, że umniejszam umiejętności chłopaka.
- Jego rekord, czyli 15 zwycięstw i zero porażek na zawodowstwie, z pewnością Panu nie „zaszkodzi’.
- To fakt, jego bilans na „papierze” wygląda bardzo dobrze. Miał kilka lepszy i gorszych walk...
- Te lepsze mało kto pamięta.
- Mimo wszystko nie chcę po nim „jechać”, bo to nie jego wina. Zresztą ma na koncie, jak na Polskę, duże sukcesy z czasów amatorskich, więc jest utalentowanym pięściarzem.
- W takiej konfrontacji kibice będą oczekiwali od Pana widowiskowego zwycięstwa, gdyż sama wygrana na punkty będzie przyjęta z niedosytem.
- Od pewnego czasu, wchodząc do ringu, staram się dawać kibicom efektowne zakończenia walk. Teraz chciałbym zrobić tak samo, żeby zafundować fanom to, czego oczekują w wadze ciężkiej, czyli nokaut.
- A gdyby w niedalekiej przyszłości miało dojść do Pana konfrontacji z Krzysztofem Zimnochem, choćby w Krakowie?
- Jeżeli tej walki chcieliby wszyscy, to czemu nie? Chociaż mnie zależy na kimś lepszym i bardziej znanym od Zimnocha, który na razie słynie głównie z tego, że dobrze dostał ze łba od „Szpili” (Artura Szpilki - przyp.). Poza tym, że czasami coś powie, tak naprawdę jeszcze nic nie zaprezentował w ringu.
- Z jakimi wrażeniami wrócił Pan z piłkarskich mistrzostw Europy we Francji, gdzie obejrzał Pan z trybun inaugurujący fazę pucharową turnieju mecz Polski ze Szwajcarią?
- Rewelacja, jestem niesamowicie zadowolony. Dogrywka, później karne... Trafiliśmy na historyczny moment, a emocje sięgały zenitu. Nieplanowany wypad, zorganizowany w ciągu pół godziny, okazał się strzałem w dziesiątkę.
- Jak to: w dwa kwadranse?
- Chłopaki mówili, że zapowiada się dobry mecz i fajnie byłoby w tym uczestniczyć. Więc mówię „poczekajcie”, zadzwonię do Mateusza Borka i jeśli jeszcze są bilety, to przez niego zamówię. Okazało się, że były wejściówki, a skoro tak, to szybka piłka i lecimy. Potwierdziło się, że takie spontaniczne eskapady są najlepsze.
- Na zdjęciach widać, że mieliście chyba bardzo dobre miejsca na stadionie w Saint-Etienne.
- To prawda, według mnie siedzieliśmy w najlepszym miejscu. Centralnie na środku boiska, w połowie wysokości trybun, skąd widok jest idealny. Mateusz naprawdę postarał się i spisał na medal, „wyciągając” nam aż takie bilety. Nie spodziewaliśmy się, że krótko przed meczem uda się kupić taki rarytas.
- I to trafiło się kibicowi, który z piłką nożną jest na bakier.
- Nie zaprzeczę. Przez 10 lat nie obejrzałem chyba ani jednego meczu polskiej ligi. Jadąc tam, wiedziałem tylko, że mamy w składzie Roberta Lewandowskiego i Błaszczykowskiego.
- A wrócił Pan ze znajomością całego zwycięskiego składu?
- Teraz kojarzę niemal wszystkich, ale najlepsze jest co innego. Dowiedziałem się, że moim sąsiadem w Niepołomicach jest Michał Pazdan, który mieszka w tym samym bloku, pięć klatek obok.
- I nigdy nie było okazji choćby wpaść na siebie?
- No właśnie, nie. Podobno rzadko tam bywa, bo, tak jak ja, mieszka w Warszawie.
- A może mijaliście się, ale skoro tak licho było z Pana znajomością piłkarzy...
- Nie no, już nie przesadzajmy, pamięć do twarzy mam niezłą.
- Czyli nie pozostaje wam nic innego, jak przy najbliższej okazji zorganizować wieczorek zapoznawczy. Pazdan jest ćwierćfinalistą Euro, Pan byłym pretendentem do tytułu mistrza świata.
- Faktycznie, może wreszcie uda nam się poznać, jeśli tylko zgrają się nasze terminy przyjazdu do Niepołomic.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
