Anna Okońska-Walkowicz: Sędziwi pasjonaci żyją pięknie

- Chce Pani wprowadzić w Krakowie program „Wychowanie do starości wyzwaniem młodości”. Na czym ma polegać?

- To program wymuszony zmianami demograficznymi. Za kilkadziesiąt lat osoby w wieku 60+ będą stanowiły znacznie większą grupę w społeczeństwie niż obecnie. Teraz w Krakowie mieszka ich 22 procent, a za pół wieku na jednego seniora będzie przypadało 1,5 osoby młodszej. Trzeba obecnych uczniów przygotować na to, aby ich starość była wysokiej jakości, aby ludzie w tym wieku byli samodzielni i potrafili sobie radzić, bo na wsparcie młodych nie będą mogli już liczyć w takim stopniu jak dzisiaj. Z prostego powodu - osób młodszych będzie znacznie mniej.

- W jaki sposób można młodych ludzi do tego przygotować?

- Ważne jest, by wśród osób, które teraz są młode, udało się wykształcić postawę odpowiedzialności za siebie, za swoje zdrowie, za właściwy tryb życia. Szkoły powinny bardziej niż do tej pory tworzyć przestrzenie stwarzające możliwość powstawania więzi koleżeńskich i przyjacielskich oraz inicjować okazje do doceniania ich jako nieodzownych elementów dostatniego życia. Otwartość na ludzi, ich potrzeby, umiejętność empatii oraz gotowość do kontaktowania się z ludźmi i podejmowania z nimi współpracy to najlepszy kapitał na starość.

- Co jeszcze jest ważne w tego typu edukacji?

- Dla wysokiej jakości starości ważne jest posiadanie pasji. Nawet bardzo sędziwi pasjonaci żyją pięknie, a starość daje im czas, którego wcześniej nie mieli, by owe pasje realizować. Dobra szkoła jest wymarzonym miejscem rozwijania zainteresowań i rozpoznawania swoich pasji. Kluczowe jest również kształcenie się. Obserwuje się, że osoby z wyższym wykształceniem ciekawiej spędzają czas, ciągle się uczą, rozwijają, mają swoje zainteresowania, które uprzyjemniają im życie w wieku senioralnym.

Moim marzeniem jest, aby program „Wychowanie do starości wyzwaniem młodości” wszedł do programów wychowawczych wszystkich krakowskich szkół. Decyzję w tej sprawie podejmą jednak szkoły i rady rodziców.

- Co mogłoby znaleźć się w tym programie?

- O tym chcę porozmawiać z nauczycielami, którzy będą zainteresowani współpracą ze mną w tej sprawie. Oni najlepiej wiedzą, jakie doświadczenia należy organizować dzieciom i młodzieży, aby wydobyć z nich to, co jest potrzebne do nabywania kompetencji, które zaowocują na starość. Uważam, że jednym z elementów tego programu mogłaby być integracja pokoleń. Polegałoby to na przykład na organizowaniu wspólnych zajęć młodych i starszych. Młodzi ludzie mogliby w czasie wspólnej pracy obserwować osoby starsze, uczyć się od nich i zdecydować, w jaki sposób chcieliby się zestarzeć oraz która postawa jest im najbliższa.