Od soboty do soboty, od okienka do okienka, taka snuje się piosenka...Tak zacznę, tematycznie podłączając się do rozmyślań o wynoszeniu choinki, tydzień temu na tym miejscu publikowanych. Tedy, cóż snuje się? Telefon, dzwoni Danuta NN. Znakomita artystka, postać barwna, niezależna w myśleniu, wyrazista w ekspresji, piękna kobieta. Jedna z tych Osób, o których mogę powiedzieć, iż prowadzi swoje autentyczne niezależne życie wewnętrzne. Czyta, obserwuje, myśli, formułuje opinie. Tworzy według własnych wyborów i przekonań. Basta. I nie traktuję tych zdań jako laurki, ale jako okazję do uznania, że tego rodzaju Postać - pomiędzy nami, byłoby jeszcze lepiej, mniemam, gdyby tak np. z młodzieżą artystyczną zwłaszcza, mogła mieć kontakt bardziej oczywisty. Np. na Właściwej Uczelni? Tego rodzaju dyskurs byłby zapewne interesujący i wzbogacający... Tedy D., prócz komplementów z powodu lektury moich "rozmyślań" cóż chce mi jeszcze przekazać? Swoje rozmyślania, jakie - nie od dziś snute - i nie tylko pod wpływem tejże lektury, pragnie komuś wyeksplikować, przekazać dalej... Choinka to zaczepienie, symbol... Cząsteczka ledwie tkniętej możliwości. O wiele szerszej i bardziej bolesnej. Ten symbol To COŚ, najpierw uniesione w świetle, co pełniło w naszej rzeczywistości uroczystą funkcję, w określonej chwili sami musimy unicestwić? Trudno powiedzieć, zbrukać, ale w praktyce - na śmietnik posłać? Tak z kolejności scenariusza wynika. Rozmawiamy jakby więc o koniecznej hipokryzji, na którą sami przystajemy. Jest znacznie więcej takich spraw, sytuacji, rzeczy... Ograniczmy się do materialności. - Co z listami na przykład? - woła D. Jak wiesz, nie jest tajemnicą wiek, który osiągnęłam i problem ten stał się rzeczywisty. Przecież te listy są nie tylko moje! To mnie powierzył ktoś zawarty w nich przekaz... Ten, poniekąd. depozyt mnie powierzony, to ich drogocenność. Emocja, wyznania, czułość, intymność. Kto będzie miał potem prawo do wglądu? Nie chodzi nawet o intymności, o informacje, ale - o dochowanie wierności... Przed światem akurat tylko my - tych dwoje (adresat - nadawca) byliśmy właśnie właścicielami tej tajemnicy. W czyich to rękach znajdzie się potem? Jak potem może będzie zrozumiane, oceniane? Czy mamy prawo dopuścić do tego?
Leszek Długosz: Z BRACKIEJ
Ta kwestia może dotyczyć i innych pamiątek, rzeczy, mebli, bibelotów... Dla kogoś może miały szczególną rangę i funkcję. I co z tymi " rupieciami" potem - w oczach innych? Nie zasługują na los nieużyteczności, na równi z plastikowym opakowaniem wrzucanym do kubłów. Wiesz, kontynuuje D., małżeństwo Lutosławskich podobno postanowiło spalić całą swoją prywatność. Świat zawarty w tej schedzie należał tylko do nich. I nigdy do nikogo więcej nie będzie należał. Ja to rozumiem. Ale jest jeszcze i ten moment - kiedy to uczynić? Zdecydować, że oto możemy już oderwać się, żyć bez tych drobiazgów, które kochaliśmy, w których i poprzez które ktoś nas kochał, wyrażał swoje uczucie. I co? Rzucić w ogień. To jest cierpienie, jakiego starość w końcu nie oszczędza nam. .. Na szczęście
Danuta dalej: w moim mieszkaniu zachował się piec. Unicestwienie poprzez ogień wydaje mi się najlepszą, najczystszą formą rozstania się ... Z tym...
Sprawy, gesty, tego rodzaju konieczności... - myślę, odłożywszy słuchawkę. Myślę o rozmowie z D. No, raczej o płomiennym monologu D... Rzeczywiście któregoś dnia - przyjdzie powierzyć komuś to wszystko. Rozstać się z papierami, drobiazgami, które i nam ktoś powierzył. Z nimi swoje wzruszenia, tajemnice... To było powodem naszej zadumy, radości, bólu, ale to przecież były - i c h słowa. Czyjaś mowa serca. Co z tym ? Pieca w domu nie mam. O kominku trzeba by pomyśleć? ...
- Od soboty do soboty / Od okienka do okienka / Od jesieni do zieleni / Taka snuje się piosenka.../ Ano, się snuje... (I coś mi się wydaje, że akurat ten refrenik podobałby się takiej np. Agnieszce O.)
Dzieje się w Polsce i na świecie – czytaj na i.pl
