Arogancja władzy

Kryzys paliwowy pokazał, że wyborcy europejscy są znacznie bardziej wrażliwi i drażliwi niż mogłoby się zdawać najbardziej doświadczonym politologom. Politycy mają coraz większe trudności ze zdobyciem zaufania swoich dotychczasowych zwolenników na czas dłuższy. Ci, co byli za, w mgnieniu oka, z szybkością iście internetową zmieniają stanowisko i są przeciw. W Niemczech nieustająca kampania polityków i mediów lewicowych zmierzająca do całkowitego skompromitowania byłego kanclerza Helmuta Kohla i jego zwolenników nie umocniła - wbrew oczekiwaniom - pozycji Gerharda Schrödera. Wystarczyła tylko jedna iskra, niezadowolenie z rosnących cen benzyny, aby popularność socjaldemokratycznego kanclerza poleciała na łeb na szyję. To samo zdarzyło się w przypadku Tony’ego Blaira i Lionela Jospina. Ale w błędzie są ci obserwatorzy, którzy spadek popularności socjalistów w tych trzech najpotężniejszych krajach Europy uzasadniają wyłącznie kryzysem paliwowym. Ludzie są zniechęceni i oburzeni arogancją władzy, nowym stylem rządzenia, który opiera się na dzieleniu dóbr bez udziału społeczeństwa. Rząd brytyjski chce nam wmówić, że przyczyna obecnych protestów jest taka sama jak w czasie kryzysu lat siedemdziesiątych. Jest to kłamstwo. Ci, którzy wówczas doprowadzili do zapaści w Europie, mieli na celu korzyści materialne, chcieli więcej pieniędzy i torpedowali wszelkie poczynania modernizacyjne. Dziś - twierdzi znany pisarz brytyjski Frederick Forsyth - mamy do czynienia z nową dyktaturą, dyktaturą jednego człowieka, Tony’ego Blaira. Zdaniem Forstyha, w Wielkiej Brytanii przestały się liczyć głosy parlamentarzystów, posłów z tylnych ławek Izby Gmin, którzy mają coś do powiedzenia na temat trosk i lęków obywateli. W przeszłości ci właśnie ludzie byli okiem i uchem mądrego premiera, dziś ich zadaniem jest pełna lojalność, chwalenie i popularyzowanie w okręgach wyborczych wielkości Tony’ego Blaira. Nie inaczej jest w Republice Federalnej Niemiec, gdzie decyzje polityczne i gospodarcze, zachowanie, a nawet styl życia kanclerza podporządkowane są jednemu celowi - popularności. Doprowadziło to do sytuacji, w której nikt nie jest zadowolony z populistycznych obietnic Schrödera. Biedni nie skaczą z zachwytu, że urzędy socjalne dadzą im na otarcie łez parę marek na olej opałowy, średnio zamożni, że będą mogli policzyć sobie o 20 fenigów więcej za ryczałt od litra benzyny, a bogaci zastanawiają się, czy będzie ich stać na zwiększenie zatrudnienia. Wszyscy czują się oszukani i opuszczeni przez rządzących.