Autor, który (sam)pluje na innych

LORD - O dzień dobry pięknym paniom a więc oto moje trzy żony.
ŻONA I - Ty miałeś głupku tylko dwie żony.
LORD - Tak?
ŻONA II - Miałeś tylko dwie żony kochany Herlingu.
LORD - Aha no to nie wiem.
ŻONA II - Śmieszny jest.
ŻONA III - Śmieszny śmieszny to jest pajac.
ŻONA II - W tym sensie myślisz że jest z drewna jak takie te drewniane pajace?
LORD - Ale kochane moje dziewczyny moje piękne baleriny to czemu mi wytłumaczcie wy tu jesteście we trzy. Musiałyście tu przyjść taką hordą z Mordoru jak chodzą laski do toalety na imprezie czy o co tu chodzi?
ŻONA I - Głupek to jest mówiłam. Pier... o Mordorach od razu jak wszystkie te niedorozwoje co sądzą że to kogoś żeńskiego interesuje.
ŻONA II - My jesteśmy kochany trzema wcieleniami jednej twojej żony tej najważniejszej tej pierwszej która się zabiła.
(...)
LORD
Hops hops hops
Raz do buzi.
Wszyscy tak robią
Mali i duzi.
Hops raz do buzi!.
ŻONA III
Ty chamie zbolały taki
owaki
Sam sobie nakarm te swoje
ptaki!
LORD
Nie mogę się mierzyć z taką
udręką.
Proszę cię zrób mi to
chociaż ręką.
ŻONA I - Dobra koniec
wystarczy tej poezji.
ŻONA II - No wystarczy.
LORD - Czyli co?
ŻONA III - Czyli spier...

Koniec cytatu. Dość tej dramatycznej dramaturgii, w której 31-letni Mateusz Pakuła, dramaturg i dramatopisarz (bo to teraz nie to samo) bawi się życiem i tragedią wielkiego, nieżyjącego od 2000 r. pisarza. W latach powojennych, na emigracji, gdzie trafił ten żołnierz i więzień sowieckich łagrów (pamiętamy "Inny świat") jego żona Krystyna faktycznie popełniła w Londynie samobójstwo. On ożenił się po raz drugi.

Oczywiście, pan P. zajmuje się i sobą - nie sobą, zatem na początku wypisuje jakieś, przepraszam za mało literacki termin, lite pierdoły, z których dowiadujemy się m.in., że jako chłopiec chciał być żółwiem nindża. Za to teraz: "Oto ja Człowiek-Wulkan!

Oto jest moja super moc to wygląda tak! Jebuduuu!". Aha, i jeszcze chciał być wielkim pisarzem, bo zobaczył w swym kieleckim liceum na korytarzu nazwisko Gustawa Herlinga-Grudziń-skiego jako jednego ze znakomitych absolwentów tej szkoły.

Do swego tekstu pan P. dodał wyjaśnienie, że "Lord Herling" to jeden z czterech tekstów; zaczął od swego teścia, skądinąd świetnego wokalisty jazzowego, potem opisał podobnie Białoszewskiego i Herlinga, na co dostał stypendium (Polska to bogaty kraj!), wreszcie Kantora (tekst ów otwierał Cricotekę). A teraz te trzy lordowskie dzieła (teść się nie załapał, za słabe nazwisko) wystawi teatr w Kielcach.

Bo, jak tłumaczy w towarzyszącym tekstowi pana P. - a nie jest to tekst wielki, objętościowo także - szkicu "Kosmos Pakuły" (fakt, kosmiczne to brednie) Andrzej Lis, pan P. jest twórcą wydawanym, wystawianym, chwalonym. I ma swoją metodę -"samplowania i kolażowania". Do stworzenia swojego utworu wykorzystuje kilkanaście cudzych - piosenki, teksty. Ot, postmodernistyczny śmietnik.

"Jego bohaterowie gadają, co im ślina na język przyniesie, i cytują bez zahamowań, didaskalia dryfują w nieprzewidywalną stronę, konstrukcja wydaje się rozbrykana. (...) Można odnieść wrażenie, że autor bawi się tym oscylowaniem między biegunami, sampluje przy tym i reguluje prędkość niczym dramatopisarski mister DJ, dla którego materiałem są po części gotowe teksty kultury, a po części ludzka głupota".

W rzeczy samej, w rzeczy samej. To, że gadają, co im ślina na język, że autor sam-pluje, opluwając przy okazji innych - tak bywa w czasach, gdy pisać każdy może. Ale dlaczego "Dialog" pod redakcją Jacka Sieradzkiego to drukuje, awansując do miana sztuki, nawet tej przez małe "s"? Oto jest pytanie.