Aya RL "Aya RL" (59)

Niezapomniane płyty polskiego rocka

Zanim rock na dobre dopadł przyszłego gwiazdora Piersi, ten zdążył studiować administrację, prawo i nauki polityczne. Natomiast jako muzyk zadebiutował w zespole o nazwie CDN. Później został głosem grupy Hak, z którą zdobył główną nagrodę na festiwalu Jarocin'83. Ponieważ jeszcze w czasie tej imprezy w łonie owej formacji doszło do nieporozumień, to Kukiz i jej gitarzysta - Jarosław Lach, zaproponowali współpracę występującemu na tej samej imprezie Igorowi Czerniawskiemu (ten bardzo zdolny klawiszowiec był z pochodzenia Rosjaninem, a do Polski przyjechał zaledwie rok wcześniej). Niewiele później powstałe wtedy trio - już jako Aya RL - zadebiutowało w radiu przebojem "Skóra", a potem (1985) zarejestrowało swój pierwszy album.
Start! Pierwsze dźwięki. Tajemnicze piski zabierają nas w psychodeliczną podróż. To przepiękny i bardzo floydowski "Księżycowy krok" (Dławię się słowami, których wstyd / Modlę się do bożków, obcych mi). Genialne! Następna staje przed nami "Nasza ściana". Elektroniczny puls, flecik, werbel i hipnotyczny śpiew (...od nienawiści, idei Marsa, ty oddzielaj nas...). 3 - "Czy to oni". Głos na tle bębnów, nagłe uderzenia ostrej gitary, a potem drapieżnie, ekspresyjnie i rockowo. "Unikaj zdjęć" (4). Niepokojąco dramatyczny podkład (ależ gra Lach!) i porażająco obsesyjny śpiew Kukiza. Rewelacja! Następny temat - "Nie zostawię" - jest lekko funkowy, natomiast w warstwie wokalnej unosi się jak wiosenny wiatr. 6 - "Ulice miasta". Monotonne tło z przeszywającą melorecytacją na nim. Nagle pojawiają się piękne pomruki syntezatorów (Na mojej ulicy nie mieszka już Chrystus, a szatan się z niej wyprowadził...), a kiedy Kukiz krzyczy: Bo moja ulica jest w sercu miasta, to dreszcz przeszywa nam całe ciało. Siódemka ma niebezpieczny (obawa o nadmiar patosu) tytuł "Polska" - ale na szczęście okazuje się jedynie kompozycją instrumentalną. Natomiast "Wariant »C«" (8) jest monotonny i mechaniczny (cały czas "coś" uderza "w coś"). I w końcu pojawiają się - pozornie radosne oraz rytmiczne "Pogo I" i także osadzone na mocnym rytmie - kojarzące się z New Order - finałowe "Pogo II".
JERZY SKARŻYŃSKI
"RADIO KRAKÓW"