Bajkowe stwory - bazyliszek

Anatomia bazyliszka sprawiła mi kłopot. Kronikarze lubowali się w opisach jego zabójczych skłonności, bardziej niż szczegółami wyglądu. Najlepszy portret bazyliszka pozostawił ks. Benedykt Chmielowski. Zwierz miał wygląd indyka pokrytego żółtymi i białymi piórami, jego głowę zdobiła złota korona, zaś długi ogon podobny był bardziej do jaszczurczego, czy wężowego, niż ptasiego, bowiem nie było na nim ani jednego pióra. Bazyliszek miał mimo to doskonale latać, co - biorąc pod uwagę prawa aerodynamiki - wydaje się być mocno wątpliwe. Za to rozród bazyliszków jest fascynujący. Dwa wiekowe koguty, o nieco odmiennej orientacji seksualnej (nie wiem, czy w opisie zachowałem reguły politycznej poprawności...), zamknięte razem miały znosić jaja. Po półrocznym wysiadywaniu owych jaj przez ropuchy (pyszne, nieprawdaż?), lęgły się wreszcie małe bazyliszki. Bazyliszek miał szkodzić wszystkiemu co żyje jadowitym oddechem, był bowiem niezwykle zazdrosny o każdą rzecz, która w jego mniemaniu była ładniejsza od niego. Natomiast między bajki należy włożyć twierdzenie, iż zabić bazyliszka można było odbijając jego spojrzenie zwierciadłem. Paskudnik był całkowicie bezradny jedynie wobec małej łasicy, której zwinności nie mógł sprostać. Ostatnie bazyliszki wyginęły u nas trzy wieki temu. Zresztą i tak nie przeżyłyby ery telewizyjnej. Na widok pierwszej z brzegu telewizyjnej reklamy padłyby trupem z zazdrości i pożądania...