Bażant nadleciał z głośnym furkotem skrzydeł

Teraz opowiem wam o bażanciej doli. Podglądałem mojego koguta na porannym śniadaniu. W menu miał wyłącznie pąki czarnej porzeczki. Łaził pomiędzy szpalerami krzewów i naciągał szyję. Tu coś skubną, tam zerwał po czym staną nieruchomo i bacznie rozejrzał się dookoła. Później wrócił do rytualnego naciągnia szyi.

Śmiesznie wyglądał, gdy stojąc na długich łapach zażarcie odrywał zieleninę. Wiosenny epizod i nawrót zimy mocno popsuł mu dietę. Pozbawiona śniegu gleba skamieniała od mrozu na amen. Nie da rady niczego wygrzebać, co dla kuraka (bażanty zachowują się tak jak nasze domowe kury, tylko lotnicy z nich nieco lepsi), musi być wyzwaniem. Nasion chwastów zostało niewiele. Owadów ani na lekarstwo. Owoce dzikiej róży dawno wyzbierane. Tylko pąki mu zostały.

Jak tu żyć, jak? Po jakimś czasie obejrzałem z bliska żerowisko. Owszem, zapuszczona plantacja porzeczek miała duże zasoby liściowych pąków, ale póki co, rośliny nie puściły soków. Najsmaczniejsze i najpożywniejsze są pąki roślin, które już zebrały się do wegetacji. Soczyste, spęczniałe, z rozluźnionymi łuskami. Sam takie podgryzam, ale na razie jedzenia było drobniutkie i suche.

Dieta nędzna. Na szczęście wiosna za pasem.