Biesiadny savoir-vivre

brat chama

Potrawa, wymagająca użycia noża i widelca, stoi już przed nami. Nadgarstki naszych rąk są oparte o krawędź stołu - sztućce gotowe do użycia. Zaczynamy się nimi posługiwać, zakładając, że mamy do czynienia z najprostszym daniem, którym jest - powiedzmy - befsztyk z ziemniakami oraz sałatą, leżącą na oddzielnym talerzyku stojącym u góry lewej strony talerza głównego. Załóżmy, że nałożyliśmy sobie danie prawidłowo na talerz, kładąc mięso w jego najbliższej nam części, czyli po stronie wewnętrznej, a ziemniaki po zewnętrznej z lekkim odchyleniem w lewo, czyli skierowane do sałaty. Tak więc, by sobie ułatwić zadanie i nie musieć "porządkować" dania, wykonując przy tej czynności wiele zbędnych ruchów, bo tych powinno być możliwie mało. I wszystkie celowe i uzasadnione koniecznością.
 Odcinamy więc niewielki kawałek mięsa, poprawiamy powtórnym naciskiem palca wskazującego lewej ręki na trzonek jego mocne usadowienie na ostrzu zębów widelca (bo mięso lubi się z nich zsuwać), lekko widelec unosimy, przesuwamy do najbliższego kartofla, tak, by mięso go dotykało swą zewnętrzną krawędzią, nożem odcinamy kawałek i nakładamy na mięso, przyciskając ów kartofel, a raczej jego cząstkę wewnętrznym bokiem noża do grzbietu widelca (czyli nie obracając noża w dłoni; jego ostrze jest wciąż skierowane w stronę talerza, tyle że pod nieco innym kątem), poczem pociągamy lekko nóż do siebie. Tak, by nie pozostały na nim resztki potrawy. Prawa ręka cofa się do pozycji wyjściowej, lewa unosi widelec najkrótszą drogą do ust tak, by łokieć nie zmienił swego położenia na wysokości i blisko pasa. Kąsek jest zdjęty wargami (broń Panie Boże, nie zębami). Widelec sięga do talerzyka z sałatą, w tej samej chwili prawa ręka przesuwa się nisko (lecz nie tak nisko, by dotknąć mankietem dania) po przekątnej nad talerzem, widelec przyciska listek, nóż odcina i utwierdza swym bokiem listek na grzbiecie widelca i tak da capo al fine. Od lewej strony talerza ku prawej, lecz o tym w cd., który n.