Brigitte Bardot. Starsza pani wciąż przeszkadza. Pół życia poświęciła zwierzętom

Generał de Gaulle mówił, że „dla Francji jest artykułem eksportowym równie ważnym jak samochody Renault”. Była gwiazdą absolutną, symbolem wdzięku, seksu i urody. Dla niej - i z nią - powstał film „I Bóg stworzył kobietę”. Bob Dylan dla niej napisał pierwszą piosenkę. Dziewczyny na całym świecie nosiły się „na Bardotkę”, rodzaj dekoltu nazywany był „bardot”, a krój biustonoszy w specyficzny sposób otulających piersi do dziś nazywany jest „bardotką”.

W przeddzień swych 40. urodzin Brigitte Bardot definitywnie zakończyła karierę filmową. Nie musiała, bo wizerunek seksbomby nie przeszkadzał jej być świetną aktorką. Teraz ma 87 lat, burzę siwych włosów i mnóstwo energii. Mówi, że godzi się z upływem czasu, choć dalej żyje jakby miała dalej 40 lat, czyli myśli wpierw o innych a dopiero potem o sobie, je niewiele, nigdy mięso, czasem ryby, za to pali papierosy, a czasem pozwala sobie na kieliszek szampana.

Starsza pani jest uosobieniem pewnego sposobu bycia, uparciuchą i trendsetterką. Powiedziała kiedyś, że pierwszą część życia poświęciła ludziom, a drugą poświęci zwierzętom. I jak powiedziała, tak zrobiła. Kiedy rozpoczęła walkę z okrucieństwem wobec fok, wielorybów, jagniąt, słoni, czy koni, prawie nikt tym się nie zajmował.

W 1976 roku stanęła w obronie okrutnie zabijanych foczych dzieci i dla nich rozpoczęła wojnę z całym światem. Foczki są łatwym łupem, bo nie umiejąc jeszcze pływać nie mogą uciec. Pobieżnie ogłuszone obdzierano ze skóry, aby pozyskać śnieżnobiałe, mięciutkie futerko. Ginęły ich setki tysięcy. Bardot pojechała do słynnej z polowań na foki Kanady. Nie dała się zastraszyć pohukiwaniom kanadyjskich ministrów. To jej głównie focze szczenięta zawdzięczają zakaz importu do Unii Europejskiej ich futer i to, że polowania zostały mocno ograniczone.

Nie ma sensu relacjonować wszystkich działań Brigitte Bardot. Wspomnę o jagniętach, ponieważ sprawa ta zaprowadziła aktorkę na ławę oskarżonych. Poszło o święto Id al-Adha, podczas którego rytualnie zabija się zwierzęta. Id al-Adha jest tak ważnym obyczajem, że w roku 2014 pojawił się postulat środowisk tureckich, by w Niemczech uznano je za święto państwowe. Ale BB ostro skrytykowała zarzynanie jagniąt w domach. (We Francji uboższych muzułmanów nie stać na specjalnych rzeźników).

Wtedy zaczęło się piekło. Pięciokrotnie skazano ją za szerzenie nienawiści rasowej. Wyroki sądowe i medialne połajanki tylko ją zradykalizowały. Teraz myśli jak Oriana Fallaci w „Wściekłości i dumie”. Nikogo się nie boi, strofuje rządy, media, imigrację, muzułmanów i swoje środowisko, czyli aktorów i aktorki.

Dawno wróciła do rodzinnego Saint-Tropez, którego mit (a co za tym idzie horrendalne ceny) zrodził się dzięki niej. Nie lubi XXI wieku, w którym widzi nieustanne ograniczenia wolności: od strachu przed AIDS, po obowiązek kasku na motorze i ‘mechaniczną’ polityczną poprawność, która nie zastąpi współczucia.

Z okazji swych 85-ych urodzin ogłosiła, że chce być pochowana w swym ogrodzie, a nie w rodzinnym grobowcu; ma już stosowne zgody. Wcale się nie wybiera umierać, ale kiedy to nastąpi, chce wrócić „do ziemi”, a nie do betonowego sarkofagu, a zmarłym przodkom oszczędzić tłumu ciekawskich. Żeby zobaczyć jej dom i ogród trzeba będzie kupić bilet, a dochód zasilili jej Fundację. Mówi: „idolatria, jakiej byłam przedmiotem, wreszcie się usprawiedliwi”.