Być ciągle mądrze czujnym

Ks. Wit Pasierbek SJ: ROZWAŻANIA NIEDZIELNE

Wszystko ma jakiś konkretny cel i do czegoś zmierza. Wszystko też ma swój koniec; po prostu kiedyś się skończy. Nawet, jeżeli naukowcy twierdzą, że wszechświat istnieje 16 czy 18 miliardów lat, to i tak zmierza do jakiegoś finalnego punktu.

Podobno natężenie kosmicznego promieniowania i jego poświata przybierają kolor coraz to bardziej czerwony, co należałoby rozumieć, iż ruch galaktyk we wszechświecie przyśpiesza i do czegoś zmierza. Człowiek również ciągle na coś oczekuje i dzień po dniu do czegoś dąży, i tragicznym byłoby dla nas, gdybyśmy tylko zmierzali ku śmierci. Dlatego oczekiwanie i czuwanie na coś lub na kogoś wpisane jest poniekąd w dynamikę życia ludzkiego. "Jesteśmy ludźmi adwentu, oczekiwania" - pisał David Turoldo.

Dla chrześcijan owo oczekiwanie ma konkretne imię - to powtórne przyjście Jezusa Chrystusa, "Tego, który jest, Który był i Który przychodzi" (Ap 1, 8). Pierwszy adwent jest już za nami. Historycznie Jezus przyszedł, przynosząc światu prawdę o Bogu i człowieku, i pamiątkę tego wydarzenia corocznie obchodzimy podczas świąt Bożego Narodzenia. Jego obecność w Duchu Świętym ciągle odczuwamy w Kościele. Ale On nadchodzi...

Tę prawdę przekazuje nam niedzielna ewangelia. Dzień, w którym On objawi się nam takim, jakim jest, nazywany jest w Biblii "dniem Pańskim", "wielkim dniem", "dniem Chrystusa".

Ten tajemniczy dzień jest całkowicie wyjęty spod władzy czasu i świata. Nikt nie jest w stanie ustalić tego momentu - żadne prawo, żaden wstrząs, żaden z przywódców mocarstw tego świata. Nikt i nic też nie może przeszkodzić powtórnemu przyjściu Pana: "O dniu owym lub godzinie, nikt nie wie, ani aniołowie, ani Syn, tylko Ojciec" (Mk 13, 32). Z Jezusem Chrystusem bieg czasu został przekreślony i znaleźliśmy się w sferze Jego panowania, już, choć jeszcze nie w pełni. I jeszcze jeden istotny szczegół: przed tym dniem nikt i nic nie może uciec; wszystko bez wyjątku zostanie doprowadzone do domu Ojca.

W tym definitywnym przyjściu Pana dokonane zostanie ostateczne zwycięstwo nad mocami zła i grzechu. Wydarzenie sądu ostatecznego znajduje się na pierwszym miejscu w księgach Nowego Testamentu, tylko my czasami spychamy go na dalszy plan i trudno nam przyjąć tę tajemnicę, którą Bóg rezerwuje sobie w stosunku do naszego życia i historii świata. Św. Paweł twierdzi, że przed tą ostatnią chwilą każdy człowiek musi poczuć się odpowiedzialny: "Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa" (2 Kor 5, 10). Wszyscy i wszystko musi się skonfrontować z tą ostatnią godziną, ponieważ całe nasze życie wyjdzie na jaw, gdyż Jezus Chrystus "rozjaśni to, co w ciemnościach ukryte i ujawni zamiary serc" (1 Kor 4, 5). Zjawią się wszyscy ludzie i nic już nie będzie mogło uciec lub ukryć się w nieświadomości. Każda myśl, czyn, każde słowo, każde najmniejsze poruszenie naszej woli - to wszystko stanie wobec światła.
Dlatego Jezus nam przypomina: "Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy powtórnie przyjdę".

Czuwanie jednak nie może się kojarzyć ze strachem, niepewnością, gdyż to właśnie przychodzi Chrystus i kto odczuwa przerażenie, znaczy to, iż nie jest jeszcze właściwie przygotowany.

Czuwać to zostawić mrzonki o tym świecie, jego dobrobycie i skupić się na mądrym rozważaniu charakterystyki dzisiejszych czasów w świetle powtórnego przyjścia Pana. Czuwać to znaczy uświadomić sobie, że żyjemy pomiędzy pierwszym a ostatecznym przyjściem Chrystusa. Czuwać znaczy także dawanie świadectwa o przynależności do Chrystusa poprzez konkretne postawy, gesty i uczynki miłości.

Po co Kościół przypomina nam o powtórnym przyjściu Jezusa Chrystusa? Po co Adwent? Chodzi o to, byśmy przypominali sobie, że to przychodzenie Chrystusa już trwa i w błędzie jest ten, kto sądzi, że nie nastąpi to za jego życia, tutaj na ziemi. A wtedy będziemy osądzani z całego życia, z wypełniania lub też zaniedbywania wszystkich okazji do miłości, do czynienia dobra.