Chce wycisnąć medal

- Mieszka Pan w Krakowie, ale reprezentuje Start Wrocław.

- Niestety, w moim rodzinnym mieście nie ma Startu. Dlatego od początku kariery jestem zawodnikiem klubu z Dolnego Śląska - mówi Piotr Szymeczek (na zdjęciu).

- Częste kursowanie na trasie Kraków - Wrocław musi być uciążliwe.

- Nie do końca, bo prowadzę w Krakowie własną siłownię i głównie w niej trenuję. Ze szkoleniowcami klubowymi najczęściej tylko się konsultuję, ustalamy plan, a pracę sam wykonuję. Jeśli już wyjeżdżam, to właściwie tylko na zgrupowania, gdy otrzymuję powołania.

- Sam sobie jest Pan trenerem?

- Nawet kimś więcej, bo przez parę lat treningów doskonale poznałem swój organizm i wiem, jak poza zajęciami zadbać o siebie.

- Mówiąc "parę lat" ma Pan na myśli chyba kilkanaście sezonów.

- W kadrze jestem od 2003 roku, ale podnoszenie ciężarów trenuję w zasadzie całe życie. Na początku robiłem to w ramach rehabilitacji, a później odkryłem, że jestem silny. Łącznie ciężarami zajmuję się 22 lata.

- W jakich okolicznościach trafił Pan do wyczynowego sportu?

- To był czysty przypadek. Razem ze świętej pamięci tatą, a teraz tylko mamą, prowadziłem siłownię i pewnego dnia ktoś przyniósł ulotki, że odbędzie się amatorski konkurs w wyciskaniu sztangą. Wiedziałem, że jestem dość silny, więc pomyślałem sobie, że po raz pierwszy spróbuję rywalizacji. Okazało się, że pokonałem wszystkich z dość dużą łatwością. Sędziujący nam wielki mistrz w wyciskaniu Jerzy Furmanek powiedział, że mam wielki talent. Dodał, że trochę u niego potrenuję i będę z nim startował. Zabrał mnie na turniej integracyjny niepełnosprawnych i pełnosprawnych do Tarnowskich Gór. Mimo że złapałem przeziębienie, znów zdołałem wygrać.

- Zwrócił Pan uwagę kolejnych fachowców?

- Rywalizacji przypatrywał się trener kadry Jerzy Mysłakowski i jak mnie zobaczył, od razu zostałem "zgarnięty". Wiele osób podchodziło i mówiło "będziesz startował u nas", a ja myślałem, że chodzi o udział w zawodach. Okazało się, że chciało mnie mieć wiele klubów, ale ja postawiłem na Start Wrocław.

- Z jaką chorobą Pan się zmaga?

- Jestem po dziecięcym porażeniu mózgowym. Porażeniu uległy kończyny dolne, ale w taki sposób, że poruszam się samodzielnie. Co prawda mam trochę inny chód, ale nie muszę korzystać z kul. A wyciskam na leżąco.

- Uszczerbek na zdrowiu na co dzień nie doskwiera?

- Generalnie nie patrzę na siebie, jak na osobę niepełnosprawną i gorszą. Ze wszystkich sił staram się pokonywać kłopoty i sobie z nimi radzić.

- Gdzie znajduje się Pana sala treningowa?

- W Szkole Podstawowej nr 41 przy ulicy Jerzmanowskiego. Dzięki uprzejmości pani dyrektor już piąty rok mam w tym miejscu udostępnioną salę. Wcześniej miałem dwie inne lokalizacje, ale z obu zostałem wyrzucony, bo komuś coś się odwidziało.

- W Pekinie zajął Pan 10. miejsce. W Londynie włączy się Pan do walki o medal?
- Będę bardzo zadowolony z miejsca w najlepszej piątce, a przy odrobinie szczęścia powinno być jeszcze lepiej. Mam duże szanse, bo jestem zdecydowanie lepiej przygotowany i pozostaję dobrej myśli. Moja nieoficjalna "życiówka" w wyciskaniu to 200 kilogramów, a czwarty zawodnik w rankingu ma rekord tylko o dwa kilogramy lepszy.

Rozmawiał Artur Gac