Chorzy przestępcy, czyli polska depresja posądowa

Zastanawiało mnie wtedy, skąd u lekarzy aż taka litość i empatia wobec kryminalistów, którzy podobnej litości nie mieli dla swych ofiar.

Najbardziej w pamięci utkwił mi przypadek ordynatora jednego ze szpitali psychiatrycznych, który trzymał na oddziale rzekomo chorego psychicznie przestępcę. Ten zaś nie tylko korzystał z ciągłych urlopów, ale też romansował z pielęgniarką. Inny podczas nieformalnych przepustek popełniał nawet kolejne przestępstwa. I na dodatek miał alibi, bo przecież oficjalnie przebywał na oddziale zamkniętym.

W wielu z takich spraw problemem jest nie tylko kwestia nieuczciwych lekarzy, którzy za łapówki potwierdzają kłopoty zdrowotne gangsterów, ale też innych medyków, którzy niechętnie chcą przyznawać, że ich koledzy po fachu mogą być nieuczciwi. Przypominam sobie korowód z biegłymi, którzy dostali do oceny przypadek dwóch chirurgów.

Trafił do nich znany gangster, postrzelony podczas napadu. Ranny pojawił się w szpitalu twierdząc, że spadł z drabiny. Lekarze specjalnie dla niego uruchomili nocą salę operacyjną, choć szpital nie pełnił wtedy dyżuru. Sprawa wydawała się oczywista, ale sądowi biegli nie wyrażali specjalnej ochoty, by ocenić postępowanie kolegów lekarzy.

Takie przypadki doprowadziły do sytuacji, w której niektóre polskie oddziały szpitalne zaczęto nazywać azylami, a te psychiatryczne - wręcz „żółtymi azylami”. Dla ofiar przestępstw oraz ich rodzin podobne praktyki były podwójnie wstrząsające. Nie dość, że mimo wyroków nie nadchodziła kara, to jeszcze ofiary same zaczynały tracić zdrowie, zatruwając się ponurymi myślami o stanie wymiaru sprawiedliwości w Polsce.

CZYTAJ RÓWNIEŻ: Skazani na więzienie uciekają w chorobę