Chwalę Polaków

„Pendolino” jeżdżą punktualnie, coraz krócej, a przede wszystkim cicho i bez wstrząsów. Mimo że są już u nas dość długo, nadal świecą czystością, a obsługa jest nader miła i uprzejma. „Pierwszoklasistów” zaczęto jeszcze dodatkowo karmić - smacznie i obficie.

Męczyły nas wszystkich głośne rozmowy, zwłaszcza przez telefon, o czym zresztą już kiedyś z Państwem rozmawiałam. Ale ostatnio PKP wprowadziły „wagon ciszy”, gdzie należy tejże ciszy bezwzględnie przestrzegać. I w rezultacie co chwilę ktoś mi mówi, że jest zachwycony, że będzie jeździł tylko w tym wagonie, że jest „super!” itd.

Co oznacza, że większość z nas szanuje drugich, nie lubi i nie chce przeszkadzać innym w pracy, w lekturze czy w drzemce. Niepotrzebnie więc narzekałam, bo niekulturalnie zachowują się tylko wyjątki wśród Polaków.

Natomiast już trzy razy natknęłam się na wysoce niekulturalne zachowanie osób, o których zazwyczaj myślimy jako o przedstawicielach „tej wyżej rozwiniętej, szczycącej się starą kulturą, Europy”. W dodatku nie mówię tu o rozbuchanej młodzieży, ale o... emerytach, czyli o ludziach w wieku statecznym.

Trzy razy ledwie ścierpiałam tę ponaddwugodzinną podróż, gdy wagon, w którym jechałam, opanowała wycieczka mocno starszych bardzo hałaśliwych osób - raz byli angielskojęzyczni, raz mówili po hiszpańsku, a raz po włosku.

Za każdym razem było to zaledwie kilkanaście pań i panów, którzy jednak potrafili znacznie uprzykrzyć podróż pozostałym kilkudziesięciu pasażerom. Przekrzykując się głośno, opowiadając sobie jakieś zabawne historie i wręcz rycząc ze śmiechu, nawołując się z odległych miejsc, przemieszczając się i zbijając w rozchichotane grupki - czasem np. tuż nad moją głową!

Jedni z nas usiłowali czytać, inni pracować, z marnym skutkiem. Najlepiej mieli ci, którzy używali słuchawek. Ale i tak była to męka. A ci obcokrajowcy wyraźnie lekceważyli pozostałych podróżnych. Ciekawa jestem, czy w tych swoich „wysoko rozwiniętych i kulturalnych” krajach też tak się zachowują.