Zrobiła się wiosna i wróciły do nas "własne" gawrony. Te "zimowe" wyniosły się na wschód. Gawron to właściwie bardzo ładny ptak o metalicznie czarnym ubarwieniu i potężnym dziobie. Trzeba mu się tylko trochę przyjrzeć i docenić. Długo oglądałem liczące może piętnaście sztuk stado, które w śmiertelnej powadze ustawiło się na łące w tyralierę i zaczęło przeszukiwać wyschniętą trawę. Raz po raz ich potężne niczym ostrze kilofa dzioby spadały na ziemię i gawrony zapełniały czymś żołądek. Po chwili na miejscu pojawiła się następna grupa i sytuacja powtórzyła się co do joty. Szczerze mówiąc, zaczęło mnie zastanawiać co też można znaleźć do jedzenia w takim miejscu i o tej porze roku. Od wiosny do jesieni gawrony zjadają prawie wszystko: owady, robaki, ślimaki, drobne zwierzątka i nasiona roślin. Nie pogardzą padliną, cudzymi pisklętami, i nie mają zahamowań przed wizytą w śmietniku czy na wysypisku śmieci. Gawrony uwielbiają wędrować za pługiem orającym ziemię. Mają wtedy w bród zwierząt ukrytych na co dzień w glebie i widok wędrujących za ciągnikiem, czy konnym zaprzęgiem kawalkad ptaków jest czymś naturalnym. Z tego całego menu w pożółkłych badylach łąki ptaki mogły wygrzebać co najwyżej resztki nasion. Ile tego mogło być, by zbieractwo było opłacalne, nie próbowałem nawet ocenić. Coś tam jednak musiało być, bo w pobliżu wylądowało następne stado gawronów. Zerknąłem szybko w trawę, ale mój kiepski, człowieczy wzrok nie dostrzegł tam nic jadalnego. Jak widać zupełnie nie nadaję się na gawrona.
LEŚNY DZIENNIK: GRZEGORZ TABASZ
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
