Co pan na to, panie Bach?

Thomas Bach, przewodniczący Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, w ostatnim dniu igrzysk w Soczi oznajmił, że Władimir Putin, ludzki pan, przestrzegał postanowień Karty Olimpijskiej i w ogóle wszystko było cacy. Znając życie, pewnie mu te słowa nawet kołkiem w gardle nie stoją, w końcu przyznać trzeba, że prezydent Rosji wytrzymał ciśnienie i otwarte działania na Ukrainie podjął już po wygaśnięciu pax olimpica. A że ruch olimpijski nie ukuł pojęcia pax paraolimpica, toteż Putin nie czuje się zobligowany do zachowywania żadnych pozorów podczas rozpoczynających się wkrótce igrzysk paraolimpijskich. Jego imperatorska bezczelność nie zna, nomen omen, granic.

Do tej pory MKOl największą hańbą i wstydem okrył się przyznaniem prawa organizacji igrzysk Berlinowi w 1936 roku. Soczi nie dorównywało im propagandowym szaleństwem, było raczej skierowane na promocję jednej, wiadomej, postaci, ale... Hm, nazistowskie Niemcy anszlusu Austrii dokonały półtora roku po zakończeniu berlińskich igrzysk. Rosja z próbą anszlusu Krymu (na razie, stawką jest w końcu cała Ukraina) aż tyle się nie wstrzymywała. Raptem niecały tydzień od chwili, gdy zgasł olimpijski ogień. I przyznaję – trochę lękam się tej analogii.

Nie wiem, jak Bach czuje się z faktem, że autorytetem reprezentowanej przez siebie instytucji przez ponad dwa tygodnie legitymizował satrapę, a ów – dotąd niemały – autorytet sypie się dziś w gruzy. Wyrzutów sumienia pewnie nie ma, zresztą zawsze może wykręcić kota ogonem i powiedzieć, że MKOl jest apolityczny. Też w sumie jestem zdania, że sportu i polityki mieszać się nie powinno, tylko chyba inaczej to przesłanie rozumiem. Dlatego Bachowi i całemu MKOl pozostaje życzyć na przyszłość mądrzejszych wyborów. Pod warunkiem, że tej przyszłości bezpowrotnie nie zmienią dzisiejsze wydarzenia na wschodzie Europy.