Coś z bulwkami

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Przyciąga wzrok swoją urodą z dużej odległości: smukła, ponad półmetrowej wysokości łodyga z wąskimi listkami dźwiga kilka dużych pomarańczowo żółtych kwiatów. Wnętrze zdobią takiejże barwy pręciki i słupki. Co do zapachu, to botanicy określają go jako delikatny i przyjemny, ale ja wtulając nos w wielokrotnie w napotkane lilie nie dowąchałem się niczego. To pewnie za sprawą upału: straciła aromat od nadmiaru słońca.

Gdy takie cudo wyrośnie na kraju zapuszczonej łąki czy ugoru, minąć go niepodobna. Trudno się dziwić, że liliowy motyw wszedł na stałe do tradycyjnych motywów zdobniczych podhalańskiej kultury, a roślina jest przez górali znana i lubiana. Góralska kosa niejeden raz świadomie omijała roślinną piękność na łące, i choć lud prosty o konieczności i potrzebie ochrony edukowany stosownymi przepisami nie był, dobrze swoje wiedział.

Jak mi powiedział starszy wiekiem mieszkaniec Czarnego Dunajca, lilia jest tak ładna, że trzeba pozwolić jej żyć. Przez ostatnie dwadzieścia lat przybyło zapuszczonych łąk, ugorujących pół i z tego powodu lilia stała się jakby częstsza. Zaniechanie rolniczych upraw kuriozalnie przyczyniło się do stworzenia roślinie nowych miejsc do życia, które szybko zasiedla za przyczyną tytułowych bulwek: oderwane jesienią od uschniętego pędu na wiosnę szybko wyrastają w nową roślinę. Właściwie jedynym zagrożeniem dla rośliny mogą być ludzie, którzy "niechcący" zerwą ją do flakonu. Chętnym "na lilie" polecam azjatyckie odmiany, które za parę złotych można kupić w sklepie i posadzić w ogrodzie.