Cukierek albo psikus

Marcin Wolski: SPRAWKI Z WARSZAWKI

- Cukierek albo psikus - usłyszałem z ciemności chór dziecięcych głosików.

Aha, a więc nowa świecka tradycja sięgnęła i do nas.

Wprawdzie to dopiero forpoczta, ale jak się rozwinie? Czy skończy się to świąteczne pielgrzymowanie na cmentarze, paraliżujące pół miasta korkami, sezonowe porządkowanie grobów, zapalanie zniczy? A może nasze cmentarze, jak w Ameryce, już niedługo upodobnią się do trawników stebnowanych płytkami, na których jedynym żywym duchem będzie automatyczna kosiarka?

Mam nadzieję, że tak się nie skończy - podobnie jak nie przyjmie się na skalę masową robienie zgrywy ze śmierci czy komiksu z cierpienia. Chyba jednak pochodzimy od innej małpy. Walentynki tak, Halloween nie! Pod tym względem bliżsi mi są tu tradycyjni Chińczycy, którzy groby budują na kształt domków jednorodzinnych, w których całymi rodzinami żywi biesiadują ze zmarłymi - utrzymując wieczną pamięć pomiędzy pokoleniami.

I chyba nie ma nic złego w cmentarnych odmiennościach, bo gdybyśmy chcieli na siłę zglobalizować obyczaje, to wolałbym nie być zmuszony do podrzynania gardeł baranom na koniec ramadanu, choć z drugiej strony parsyjski zwyczaj palenia na stosie wdów razem ze zmarłymi mężami ma swoje zalety. A znam takich, którzy chętnie dołączaliby jeszcze teściowe. A co do Halloween - nie rezygnowałbym z tego pomysłu w całości. Jest miejsce, gdzie ów obyczaj mógłby się sprawdzić doskonale - a mianowicie - Sejm. Można przecież wyobrazić sobie delegacje posłów koalicji obchodzącą, z dynią w ręku, partie opozycji z dramatycznym wezwaniem: - Poparcie albo psikus? W końcu wiadomo - co do psikusów możliwości rządzących są praktycznie niewyczerpana. A i postraszyć też by było kim...

Jeśli zaś idzie o moich wieczornych gości przed furtką, nie ryzykowałem psikusa, dałem cukierka.