Cukrzyca typu 2

W leczeniu cukrzycy typu 2 jednym z ważnych celów jest obniżenie ciśnienia tętniczego krwi poniżej 130/80 mmHg

Czynniki genetyczne zdają się być bardziej istotne niż w cukrzycy typu 1, ale brak jest markerów antygenowych umożliwiających określenie stopnia zagrożenia wystąpieniem choroby. Rodzinne występowanie choroby dotyczy ok. 25 proc. chorych. Szczególną rolę w ujawnianiu cukrzycy przypisuje się niewłaściwemu odżywianiu, które jest przyczyną otyłości.

Początkowo nie dochodzi do faktycznego spadku wydzielania insuliny w organizmie. Mówi się raczej o zmniejszeniu wrażliwości tkanek na insulinę (insulinooporność). Następstwem tego jest odpowiedź trzustki w postaci zwiększonego wyrzutu insuliny do krwi. Pomimo zwiększenia stężenia insuliny glukoza nie może przenikać do komórek wskutek np. zmiany struktury receptora dla insuliny, który staje się na nią mniej wrażliwy. Dodatkowo, wskutek otyłości dochodzi do spadku gęstości oraz zmniejszenia ilości receptorów insulinowych na powierzchniach komórek. Ten ostatni proces wynika z samoregulacji i pozwala komórkom dostosowywać ilość otrzymywanej glukozy do zapotrzebowania. Spadek wykorzystania glukozy przez tkanki obwodowe doprowadza do dalszego wzrostu stężenia insuliny i tworzy się błędne koło. Po pewnym czasie następuje załamanie zdolności adaptacyjnych organizmu, dochodzi do wyczerpania możliwości wytwarzania insuliny przez wyspy trzustkowe i rozwoju cukrzycy typu 2.

Objawy cukrzycy typu 2

Cukrzyca typu 2 może przez wiele lat przebiegać bez jakichkolwiek objawów. Nieuchwytny początek stwierdza się u przeszło 85 proc. chorych, a ostry początek można określić u 15 proc. Cukrzyca typu 2 daje o sobie przeważnie znać: nadmiernym pragnieniem i częstym oddawaniem moczu, paradontozą, bakteryjnymi lub grzybicznymi zakażeniami,  świądem skóry i sromu.
Niedobór insuliny w tej postaci cukrzycy narasta powoli i jest częściowy. Dlatego też w leczeniu często wystarcza dieta (zrzucenie nadwagi), aktywność fizyczna i farmakologiczne środki doustne. Również w tej grupie główną przyczyną zgonów jest angiopatia cukrzycowa, dotycząca szczególnie naczyń wieńcowych serca.

Rozpoznanie

Rozpoznania opiera się na: wywiadach (ustala się obciążenie rodzinne, występowanie charakterystycznych objawów), wynikach badań laboratoryjnych (glikemii – stężenie glukozy w krwi oraz glukozurii – obecność glukozy w moczu), obrazie klinicznym (objawy kwasicy metabolicznej). Jeżeli wyniki glikemii przekraczają 11,1 mmol/l (200 mg proc.), przeprowadzone bez względu na czas od ostatniego posiłku i wysiłku, to stwierdza się cukrzycę; badanie dla potwierdzenia należy powtórzyć np. następnego dnia.

Zakres norm glikemii na czczo wynosi 4,0–6,1 mmol/l (70–110 mg proc.). Jeżeli stężenia we krwi są nieco większe niż prawidłowe, przeprowadza się test podając do wypicia na czczo porcję glukozy – 75 g; dla dzieci 1,75 g na każdy kilogram masy ciała, ale nie więcej niż 75 g.