Cygaro i obywatelska postawa

Andrzej Kozioł: MOIM ZDANIEM

Klasykiem stały się wizerunki kobiet z podbitym okiem (kiedyś na krakowskicm Zwierzyńcu podbite oko nazywano lipem), a hasło towarzyszące temu przykremu obrazkowi weszło do kolokwialnej polszczyzny: "Bo zupa była za słona”.

Był też emitowany w telewizjach film, na którym opasły, niechlujny typ w podkoszulku, niewątpliwie pedofil, korespondował internetowo z małą dziewczynką, podszywając się pod nastolatka.

W obu przypadkach intnecje były jasne: uważajmy na damskich bokserów i zboczeńców.

Ostatnio na telewizyjnym ekranie możemy oglądać rozmowę przełożonego z podwładną. Przełożony (właściciel? prezes? dyrektor?) zachowuje się klasycznie, to znaczy opieprza pracownicę – że za mało wydajna, że powinna być zadowolona, iż ma pracę, co oczywiście nie jest prawdą. Przy okazji bawi się cygarem. A cygaro kojarzy się się źle. Nie tylko z Oval Roomem i stażystką, bo wcześniej uchodziło za atrybut paskudnych kapitalistów. Winstona Churchilla zawsze przedstawiano z cygarem w ustach, podobnie jak amerykańskich podżegaczy wojennych. Wprawdzie później zostało oswojone przez towarzysza Castro, ale dawno już minęły czasy, w których El Comendante był pozytywnym bohaterem.

I kiedy już się wydaje, że podwładna wpadnie w depresję, na jej twarzy pojawia się złośliwy uśmieszek. Przypomina sobie, że firmowe komputery pełne są nielegalnych programów, a to jest przestępstwem, które należy zgłosić.

Niby pięknie, ale nasuwa się kilka pytań.

Dlaczego wcześniej nie złożyła donosu? Czy złożyłaby go, gdyby szef ją pochwalił? Czy ewentualny donos będzie przejawem postawy obywatelskiej, czy też odwetem mobingowanej pracownicy?