Czapla biała. Ornitologiczny rarytas. Felieton Grzegorza Tabasza

Pierwsza myśl, która przyszła mi do głowy na widok dużego ptaka przycupniętego na brzegu to bocian. Pierwsze dni lutego, nawet bardzo ciepłe, to nie pora ani na pierwszego bociana. Czarne nogi, wygięta esowato szyja i jasny dziób. Czapla biała w pełnej krasie. I zarazem stosunkowo nowy nabytek w naszej faunie.

Pierwsze białe czaple pojawiły się u nas ledwo ćwierć wieku temu. Teraz jest ich znacznie więcej, ale wciąż są uważane za ornitologiczny rarytas. Gdy się jej przyjrzeć tak na spokojnie, to od razu widać, iż jest znacznie mniejsza od bociana białego. Pomijam już brak czerwonego dzioba, nóg oraz czarnych końcówek skrzydeł. Co do menu, to mogą sobie z bocianami podać ręce. Wszelka drobna zwierzyna żyjąca na ziemi i pomniejsze ryby chwytane na płycinach. Nie stanowią konkurencji dla siebie konkurencji, gdyż posiadają całkiem odrębne rewiry. Czapla biała to mieszkaniec zarośniętych szuwarami brzegów jezior, stawów i starorzeczy. Zaś bocian biały kocha łąki. I sąsiedztwo człowieka.

Co do mojej czapli, pewnie spędzała u nas zimowe wakacje. Była ledwo widoczna na tle śniegu i gdyby nie piaszczysta łacha w tyle, pewnie bym jej nie zobaczył. Jeśli zima przypomni sobie nas na dobre, sypnie śniegiem, dmuchnie mroźnym powietrzem, czapla będzie miała problemy. W każdej chwili może odlecieć na cieplejsze południe.