Czerwona wyspa

Nadal z wprawą zbieraliby chrust, rozpalali ognisko, uprawiali poletka i budowlaną prowizorkę, podczas gdy my bylibyśmy zgubieni – taką oto refleksję wysnuł Tomasz Owsiany po kilkumiesięcznym pobycie na Madagaskarze. „Tomek na Czerwonej Wyspie” nie jest jednak opowieścią o przewadze „tubylców” nad zachodnią „cywilizacją” czy enklawach luksusu, ale także malowniczych krajobrazach, brudzie i zacofaniu, mądrości i głupocie.

To wartko płynące słowa o tu i teraz, zwykłym życiu, oswajaniu nieznanej rzeczywistości, niespiesznym wchodzeniu w pełną pułapek lokalność. Misja katolicka, w której Tomasz Owsiany uczył francuskiego, okazuje się wrotami do innego, niezwykłego świata. To też opis powolnej przemiany...

Odkrywania kraju czarownic, luksusowych aut, biedy, a także osad poszukiwaczy złota i kopalni szafiru oraz tych, którzy „nadal nie wiedzą, że ziemia jest okrągła”. Obserwuje, ale sam też jest obserwowany. Popełnia błędy... Tak zrodził się obraz prawdziwego Madagaskaru, tych jego ścieżek, których nie widać z okien klimatyzowanych autokarów.

Tomasz Owsiany przyznaje, że nie jest to obraz kompletny, ale jego własny... Pisze o potędze plotek, miejscowym „kodeksie” zachowania, próbach odnalezienia tego, co jest normalne, kompleksach Malga­szów, kłopotach z zaśnięciem w ażurowej „klatce”, a także pierwszym spotkaniu z lemurami... „Bardzo mocno wierzyłem, że lemury przemawiają głosem Jarosława Boberka...

Niestety – czarno-białe lemury katta, z których wywodzi się Król Julian, i eulemury brązowe, wszystkie pochrumkują jak warchlaki”.

„Madagaskar” to opowieść o długiej drodze... Może i my w nią się wybierzemy. Warto!