Człowiek o wielu twarzach

Gdy występował na parkietach w latach 80. i 90. XX wieku, rywale stworzyli „Zasady Jordana”, instrukcję, jak zatrzymać go na boisku. – Tak naprawdę to polega na dwóch rzeczach.

Po pierwsze, kiedy Michael otrzymuje piłkę, to wszyscy klękają i zaczynają się modlić. Po drugie, wszyscy przed meczem idziemy do kościoła albo do synagogi – żartuje w książce Rolanda Lazenby’ego John Salley, czterokrotny mistrz NBA z Detroit Pistons.

To najbardziej kompletna biografia Jordana, najważniejsze jednak, że nie jest laurką. Bo Jordan to nie tylko najlepszy koszykarz w historii. To człowiek mający problemy rodzinne i rozmaite słabości ( jak choćby hazard), egoista do bólu i ktoś, kto od najmłodszych lat musiał wszystkim dokoła coś udowadniać.

Trenerzy rwali sobie włosy z głowy, by sprawić, żeby grał dla drużyny i nie sztorcował kolegów na każdym kroku. Udało się to Philowi Jacksonowi. Gdyby nie on, Amerykanin pewnie i tak zostałby najlepszym koszykarzem, ale niekoniecznie sześciokrotnym mist­rzem NBA z Chicago Bulls.

Napisać, że Jordan jest sportowcem z krwi i kości, to nic nie napisać. Podczas igrzysk w Barcelonie w 1992 roku, w dniu wolnym od meczu, Jordan wybrał się z Chuckiem Dalym na partyjkę golfa. Na nieszczęście trenera Jordan przegrał. Następnego dnia o czwartej nad ranem obudziło go walenie do drzwi. Koszykarz żądał rewanżu.

Jordan to też globalna marka, na kontraktach reklamowych sportowiec zarobił więcej niż na boisku. Firma Nike, zanim zaryzykowała stawiając na niego, mieściła wszystkie wyprodukowane buty w bagażniku jednego samochodu. Dziś obuwie z charakterystycznym znaczkiem sprzedaje się w milionach par.