Czy to jest kraj miłości?

Kilkanaście kilometrów dalej, stacja benzynowa. Tłumek podekscytowanej młodzieży w starych audi i vw. Drą się do muzyki disco polo, a jednego wyraźnie świerzbią ręce, by komuś przyłożyć. Kilka dni później. Kupujemy kanarka na komunię dla Hani. Młoda pani burczy, wyraźnie zniecierpliwiona, że jej przeszkadzamy pisać esemesy. W końcu jednak podchodzi i nagle okazuje się, że jest niesamowicie pomocna. Kanarków zabrakło, więc chcemy papużkę. Ale ona odradza, bo papuga skrzeczy, a kanarek śpiewa. "Kupcie dziecku to, czego zapragnęło" - mówi z naciskiem i wysyła nas do konkurencji, gdzie kanarki są, i to zdrowe. Potem daje wiele rad odnośnie hodowli, widać, że kocha zwierzęta i swą pracę.

Dawno nigdzie nie wyjeżdżałem na dłużej, więc nie miałem okazji spojrzeć na Polskę świeżym okiem. Anegdotę o "kanarkowej pani" przytaczam, bo stanął mi przed oczami fragment zagranicznego przewodnika po Polsce. W podrozdziale o polskiej duszy napisano, że pierwsze wrażenie na nasz temat może być przygnębiające. Jesteśmy smutni, posępni, jakby czymś stale zezłoszczeni. A na śmiejących się głośno ludzi - ponoć - patrzymy, jak na głupków. Ale jak nas bliżej poznać, okazujemy się zupełnie inni. Przyjaźni, gościnni, z niezwykłym talentem do zabawy i ciekawym poczuciem humoru. Coś w tym jest. "Tu nie ma miłości między ludźmi" - powiedział mi kilka dni temu kolega po 5 latach za granicą. Jest, tylko trzeba się do niej długo dokopywać.