Dario Fo spieszy na ratunek Lukrecji Borgii, „diabelnej” córce papieża

Lukrecja była dzieckiem kardynała Rodrigo de Borgii, późniejszego papieża Aleksandra VI i jednej z jego luksusowych kurtyzan. Otrzymała staranne wykształcenie, miała być dobrze wychowaną panienką.

Miała 12 lat gdy po raz pierwszy posłużyła ojcu do osiągnięcia politycznych celów. Wydał ją za mąż i był świadkiem nocy poślubnej. Z pierwszym mężem sam ją rozwiódł, drugiego zamordował, na trzeciego wybrał kobieciarza i syfilityka.
Mimo przeciętnej urody stała się symbolem rozbuchanych żądz erotycznych i rozwiązłego stylu życia. Oskarżana o kazirodcze stosunki z ojcem i bratem nazywana była „największą kurtyzaną Rzymu”.

Lukrecja od zawsze fascynowała artystów, to im zawdzięcza wizerunek kobiety demonicznej. Taką znamy ją z głośnego serialu „Rodzina Borgiów”, który Dario Fo zaatakował jako „skupiony wyłącznie na seksie i graniczący z pornografią”.

Pisarz staje w obronie Lukrecji. Książkę oparł na źródłach, m. in. na autentycznych listach córki papieża. Odnalazł w nich raczej kobietę łagodną, uwikłaną w okrutną grę ojca i odważną, niż femme fatale. To jej – po raz pierwszy w dziejach - oddaje głos w swojej powieści.

„Skupiłem się jedynie na poszukiwaniu prawdy” - wyjaśnia Dario Fo. Warto przekonać się, jaką prawdę odnalazł pisarz o Lukrecji Borgii.