Dawid Celt po US Open: Iga Świątek wróci na korty ze zdwojoną energią [ROZMOWA]

Jak pan ocenia występ Igi Świątek w turnieju US Open? Czy odpadnięcie w czwartej rundzie to jej porażka?
Formę Igi zawsze rozpatrujemy nad podstawie dyspozycji w meczach decydujących, tych najważniejszych. Odpadnięcie już w czwartej rundzie jest dużą niespodzianką, ale po głębszej analizie nie można się dziwić, bo przegrała z rywalką, która jej "nie leży". Iga nie lubi jej stylu gry, nie lubi, kiedy ktoś wywiera na niej presję. Zwykle to Iga dominuje nad rywalkami. Ale jest kilka dziewczyn, które potrafią narzucić takie tempo, że Iga zaczyna się gubić. Jedną z nich jest właśnie Jelena Ostapenko, która potrafiła to wykorzystać.

Ale to Świątek była faworytką i mówiła, że ma plan na ogranie rywalki. Co się zatem stało?
Z jednej strony była faworytką, ale z drugiej pamiętamy ich poprzednie konfrontacje. Wszystkie trzy wygrała Łotyszka. Wszyscy wiedzieliśmy, czego się spodziewać po Ostapenko, natomiast nie spodziewałem się, że zagra ona tak równo i stabilnie na przestrzeni całego meczu. Jestem więc zaskoczony tym, jak to spotkanie się skończyło. Gdyby brać pod uwagę dwa pierwsze sety, to Iga nie grała źle, ale trzeci "uciekł" jej zdecydowanie za łatwo. Ostapenko zagrała świetny mecz od początku do końca, a Iga nie bardzo wiedziała, jak jej się przeciwstawić. Nie bardzo miała pomysł, momentami była bardzo nerwowa, tak to przynajmniej wyglądało z boku.

Czy gdyby spotkanie zostało powtórzone na drugi dzień w sesji dziennej, to wynik byłby inny?
To już wróżenie z fusów. Ale Iga poniżej pewnego poziomu nie schodzi, potwierdzeniem tego są wyniki z całego sezonu, więc tak sobie gdybając uważam, że na drugi dzień byłaby w stanie zagrać na podobnym poziomie, co w niedzielę. Tego samego nie mogę powiedzieć o Ostapenko, która przeciw Jelinie Awanesjan potrafiła zrobić 80 niewymuszonych błędów, za chwilę - grając bez presji - ograła światową jedynkę, by w ćwierćfinale ugrać dwa gemy z Guaff. Cała Ostapenko...

Po porażce pojawiły się głosy, że Świątek fotel liderki WTA przypadł w udziale zbyt szybko. Zgadza się pan z taką opinią?
Nie, nie uważam, żeby to nastąpiło za wcześnie. Po pierwsze, nikt jej tego nie podarował, nie znalazła się tam przez przypadek. Zapracowała i wyszarpała sobie to wszystko. Spędziła 75 tygodni na czele rankingu, bojąc międzyczasie różne rekordy, więc nawet jeżeli miałaby by tam już nie wrócić, to zapisała przepiękna kartę i tego nikt już jej nie zabierze.

Sportowo nie było w tym roku dużo gorzej niż w 2022, ale czy swoje zrobiła presja obrony tytułu i utrzymania rankingu?
Tak. Sportowo dla większości zawodniczek Iga jest wciąż niedotykalna. To było widać po meczach z Rebeccą Peterson, Kają Juvan czy Darią Saville, kiedy narzuciła nieosiągalne dla nich tempo. Ale zauważyłem, że pojawia się u Igi swego rodzaju zmęczenie, być może związane właśnie z prowadzeniem w rankingu. Z pewnymi rzeczami radzi sobie gorzej, jest sporo stresu i nerwów. Lont jest u niej krótszy. Łatwiej jest ją złamać i wyprowadzić ze strefy komfortu. Moim zdaniem jest to cena tych 75 tygodni, które spędziła jako liderka rankingu WTA, odpierając wszystkie ataki rywalek, które nie miały nic do stracenia w starciu z Igą. Bycie numerem jeden na świecie to wspaniała rzecz, to marzenie każdego, ale trzeba zdać sobie sprawę, że to kosztuje. Bardzo dużo kosztuje.

Rywalki też nie spały, tylko chciały być coraz lepsze...
Dokładnie. W międzyczasie dziewczyny takie, jak Sabalenka czy Rybakina, które zawsze były znane ze swojej siły, ale potrafiły zawodzić w kluczowych momentach, poprawiły i ustabilizowały swoją grę. Białorusinka trzyma bardzo wysoki poziom. Rybakina w drugiej połowie sezonu trochę zgasła. Natomiast jest jeszcze Pegula, podniosła się Gauff. Rok temu ciężko było pomyśleć, że Iga z nimi przegra, bo ogrywała je jak chciała i była zmorą Amerykanek. Ale to się zmieniło i w końcu znalazły na Polkę sposób.

Jest potrzeba zmian?
Nie, trzeba zaufać ludziom, z którymi się sukces osiągnęło. Trzeba zachować spokój i mieć świadomość, że - choć to zapewne bolesne, bo Iga jest ambitna i chciałaby nadal być "jedynką" - wszystkie serie się kiedyś kończą. Tak, jak kiedyś skończyła się passa 37 zwycięstw, tak teraz na 75 tygodniach zakończyło się prowadzenie na liście WTA. Seria pierwsza, ale mam nadzieję, że nie ostatnia. 75 tygodni w tym wieku i na ten etap kariery to jest rewelacyjny wynik i wierzę, że Iga na ten fotel powróci. Trzeba też docenić to, co zrobiła, bo jej osiągnięcia są wspaniałe. Wszystko pędzi w tak szalonym tempie, że niekiedy nie ma czasu się tym nacieszyć, bo jeden turniej się kończy, a drugi zaczyna. Będzie miała teraz czas, aby pracować i wrócić ze zdwojoną energią, bo Iga w dalszym ciągu jest przecież młodą zawodniczką. Na pewno przyda się też trochę dystansu, bo mam wrażenie, że Iga chce wszystko robić na nie na 100, a na 110 procent. A to kosztuje...

Hubert Hurkacz po raz kolejny nie zdołał awansować w Nowym Jorku do trzeciej rundy. Jaka jest diagnoza?
Po występie Huberta jest niedosyt, zwłaszcza że turnieje poprzedzające US Open miał rewelacyjne. Tam pokazywał tenis - jak dla mnie - z poziomu TOP 3 lub TOP 5. Grał bardzo dobrze z Carlosem Alcarazem, miał piłki meczowe, był bliski wygrania, ale tenis jaki pokazywał był budujący. Wciąż jednak w tych najważniejszych imprezach wychodzi u niego brak stabilizacji. Przyjechał do Nowego Jorku i - nie wiem z jakiej przyczyny - ten wysoki poziom gdzieś uleciał. Znowu pożegnał się z US Open w drugiej rundzie, a przecież jego potencjał i umiejętności są dużo większe. Coś mu w Nowym Jorku nie pasuje. Może to emocje? Może kwestia miejsca czy warunków atmosferycznych? Problem jest i było to widać już w pierwszym meczu ze Szwajcarem, kiedy uciekł spod topora. Drugi mecz był już bez happy endu. Męczył się z rywalem, ale bardziej chyba z samym sobą i nie do końca wiadomo, co było tego powodem. Szkoda, bo Hubert - jeśli tylko czuje się pewnie - to potrafi grać do przodu i wywierać presję tak, jak robią to najlepsi na świecie. Niejednokrotnie pokazywał, że może walczyć i wygrywać z najlepszymi na tych mniejszych turniejach, ale czegoś brakuje, aby robić to samo na poziomie Wielkiego Szlema. A niestety czas płynie...

Niepowodzenia w singlach osładzają nieco wyniki w deblach. Czy ćwierćfinały Jana Zielińskiego i Magdy Linette można uznać za sukcesy?
Na pewno, ale myślę, że oba duety mają apetyt na więcej i nie są bez szans w kolejnych imprezach.

Czy w Polsce moda na tenis przyjęła się już na stałe?
Chciałbym, żeby tak było. Widzę po moim klubie, warszawskiej Merze, że dzieci zgłaszających się do gry w tenisa jest bardzo dużo. Natomiast chciałbym, żeby to nie kończyło się na poziomie szkółek, tylko, żeby dzieci kontynuowały treningi już w grupach stricte ukierunkowanych. To jest potrzebne, żebyśmy wkrótce cieszyli się z obecności nie jednej Igi czy jednego Huberta w wielkoszlemowych rozgrywkach, tylko mieli regularnie występujące tam grupy.

Przez ostatnie lata widać progres?
Tak. Mamy kilka turniejów, przyzwoite wyniki na arenie międzynarodowej wśród młodzieży. Coś się dzieje. Wiadomo, że pewne rzeczy mogłyby być lepsze, ale wierzę, że sukcesy Igi i Huberta będą nas dalej dopingować. Czas Agnieszki Radwańskiej, Jurka Janowicza, Mariusza Fyrstenberga, Marcina Matkowskiego i Łukasza Kubota był przespany. Ten potencjał, który oni stworzyli, nie został wykorzystany. Mieliśmy pojedyncze rodzynki, ale to za mało.

Wspomniał pan o Agnieszce. Jak mocno trzymała kciuki za Caroline Wozniacki?
Oczywiście ze względu na dobrą znajomość i sympatię - bo spędziła z nią mnóstwo czasu - Agnieszka kibicowała jej z całego serca. Jej występy wywoływały u nas pozytywne emocje, a poziom, który pokazała w 2. i 3. secie z Jennifer Brady, budził najwyższy podziw. To była taka Caroline jeszcze sprzed urlopu macierzyńskiego. Szkoda, że trochę zabrakło jej siły w 3. secie z Gauff. Ale ogółem jej występ oceniamy bardzo pozytywnie.

Rozmawiał dla PAP - Tomasz Moczerniuk

Sportowy24.pl w Małopolsce