Dawne sławy krakowskich boisk: Rafał wójcik. Miał aż osiem operacji

Urodzony w Dąbrowie Tarnowskiej Wójcik to wychowanek LKS Żabno. – _W pierwszej drużynie tego klubu grałem już jako 14- czy 15-latek, a później dzięki turniejowi „Piłkarska Kadra Czeka” trafiłem właśnie do Wisły, do pierwszego zespołu juniorów _– opowiada.

Była to wiosna sezonu 94/95. Jako junior „Wujo” pracował w Krakowie z Lucjanem Franczakiem, Markiem Kustą i Wojciechem Stawowym. Z tym ostatnim trenerem (w zespole grali m.in. Paweł Nowak, Łukasz Skrzyński, Krzysztof Radwański) zdobył mistrzostwo Polski.

W ekstraklasowej Wiśle Kraków zadebiutował 24 sierpnia 1996 roku (miał 18 lat) w wygranym 1:0 spotkaniu z Górnikiem Zabrze, kiedy wszedł na boisko w 55 min za Arkadiusza Wiereszko.

Barw „Białej Gwiazdy” na najwyższym poziomie bronił 16 razy i po sezonie 97/98, kiedy przy Reymonta na dobre rządy rozpoczęli szefowie myślenickiej Tele-Foniki, odszedł z Krakowa. Zresztą, podobny los spotkał większość kolegów, z którymi zdobywał mistrzostwo Polski juniorów.

– _Nie można mieć pretensji ani do gwiazd, ani pieniędzy Bogusława Cupiała – _twierdzi. – _Po prostu, taka była kolej rzeczy, że przyszedł Franciszek Smuda i powiedział, że tego, tego i tego to on nie widzi. Wtedy do Wisły przyszło 13 reprezentantów. Kałużny, Węgrzyn... Widzieliśmy na treningach, co oni prezentują. Taki Rysiu Czerwiec to była klasa sama w sobie. Nazwiska mocne, ale powiem szczerze, że nie uważałem wtedy, żebym w czymkolwiek odstawał od __Daniela Dubickiego _– dodaje.

Rafał Wójcik, wspólnie z Wiktorem Sidorenką, Marcinem Pasionkiem oraz Januszem Świeradem przeniósł się do KSZO Ostrowiec Świętokrzyski. Potem był jeszcze Star Starachowice, Pogoń Staszów, Korona Kielce i znowu KSZO, ale w ekstraklasie już nie zagrał. Na drodze w rozwoju stawały ciągłe kontuzje.

– Każdy, kto ma charakter sportowca, powie, że można było osiągnąć więcej. W moim przypadku zabrakło jednak zdrowia. Umiejętności myślę, że były, ale w sumie aż osiem razy wylądowałem na __stole operacyjnym. Jakby wtedy była inna świadomość, rehabilitacja taka jak teraz... Pewne rzeczy uświadomił mi dopiero doktor Śmigielski – wyjaśnia.

Problemy ze zdrowiem Wójcik zaczął mieć w wieku 22 lat.

– Nawarstwiały się sprawy mięśniowe. Ścięgna były bardzo słabe, a jeszcze oprócz kontuzji, które kończyły się operacjami, było jeszcze trzy razy tyle drobnych urazów. Wtedy jeszcze nie miałem problemów z kolanami, ale powiedziałem sobie, że jeśli takie kłopoty się pojawią, dam sobie spokój – zdradza.

I właśnie z tego powodu buty na kołku zawiesił wiosną sezonu 2007/08, po pół roku gry w Kolejarzu Stróże.

– Co bym osiągnął, gdyby nie kontuzje? Grałem w jednej drużynie z Grześkiem Piechną. Pod względem techniki, to ze mną czy Kubą Grzegorzewskim nie miał szans, ale napastnik musi mieć szczęście... Nie wiem, na pewno stać mnie było na to, żeby więcej grać w ekstraklasie, strzelać w niej bramki. Straszną radość sprawiło mi, kiedy mogłem sobie pobiegać zdrowy po boisku, przejąć piłkę, jednak rehabilitacja, obserwowanie kolegów z boku, psuje psychikę. Podziwiam chłopków, którzy wracają mocniejsi po groźnych urazach i są w stanie osiągnąć wysoki poziom, jak Marcin Wasilewski – uważa.

Wójcik na chwilę wrócił na boisko poprzedniej jesieni jako zawodnik A-klasowego Świtu Ćmielów. –_ Był to taki swego rodzaju TKKF, koleżeńska pomoc, i skończyło się na __dwóch meczach _– kończy z uśmiechem.

36-letni dziś Rafał Wójcik obecnie prowadzi Stal Mielec, ale na stałe osiedlił się w Ostrowcu Świętokrzyskim.