Demokratyczne iluzje

Stanisław Michalkiewicz: ZIMNY PRYSZNIC

Po pierwsze demokracja nie jest żadnym "ustrojem”. Ustroje mamy dwa: monarchiczny i republikański, a różnią się one od siebie tym, kto jest uważany w każdym z nich za suwerena, tzn. osobę, która sama określa granice własnych kompetencji. W monarchii suwerenem jest monarcha, a w ustroju republikańskim – "naród”. Jest to oczywiście populistyczny nonsens, bo "naród” żadnym suwerenem nie jest i być nie może z tego prostego powodu, że nie wyraża woli, w związku z czym w ustroju republikańskim w imieniu "narodu” zawsze ktoś przemawia – przeważnie rozmaici pozbawieni skrupułów ambicjonerzy, albo nawet przestępcze gangi, jak np. partia komunistyczna. Demokracja jest tylko jedną z metod rekrutowania aparatu władzy w ustroju republikańskim, polegającą na powszechnym głosowaniu.

Na wady tej metody wskazywało wielu myślicieli, jednak o braku spostrzegawczości dwóch trzecich polskiego społeczeństwa świadczy dopiero przekonanie, że demokracja jest metodą najlepszą z możliwych. Nie zauważają bowiem takiego słonia w menażerii, jak Unia Europejska.

Unia szermuje demokratyczną retoryką aż do obrzydzenia, ale rzut oka na europejskie instytucje pokazuje, że żadna z nich, a zwłaszcza te, które posiadają rzeczywistą władzę, nie jest rekrutowana przy pomocy metody demokratycznej, tylko przy pomocy niedemokratycznej metody kooptacji. Rada Europejska – organ prawotwórczy UE oraz Komisja Europejska – organ władzy wykonawczej UE są tworzone metodą kooptacji. W powszechnym głosowaniu wybierany jest tylko Parlament Europejski – organ, który żadnej realnej władzy nie ma i służy przede wszystkim stworzeniu wrażenia, jakoby niemiecki twór biurokratycznego internacjonału, czyli Unia Europejska, był strukturą demokratyczną.