Depresja w wielkim mieście

Reżyser stroni bowiem od konwencjonalnych, hollywoodzkich chwytów, uciekając od prostych rozwiązań narracyjno-fabularnych. Jego opowieść niepokoi i intryguje, powoli odsłaniając wewnętrzny stan Davisa, który po stracie żony probuje nie tyle ułożyć sobie życie na nowo, ile wrócić do normalności. Powrót wbrew pozorom nie będzie łatwy. A może nawet stanie się niemożliwy? W świecie „Destrukcji” nic nie jest tym, na co wygląda. Miłość okazuje się ułudą. Zaufanie zbudowano na fundamencie kłamstwa. Pod powierzchnią uporządkowanego życia kotłują się bolesne przeżycia.

Depresję trawiącą mężczyznę Jean-Marc Vallée przedstawia jako stan zamknięcia się na świat zewnętrzny. Bohater funkcjonuje w rzeczywistości jedynie iluzorycznie i jak maszyna wpisuje się w schemat społecznych zachowań. Niczym mur odgradza go od innych apatia pobudzająca tkwiące w nim pokłady wyrachowania i... agresji.

Davis bowiem w zaciszu swojego domu demoluje stopniowo jego części. Proces ten rozpoczyna od niegroźnie wyglądającej rozbiórki sprzętów kuchennych, która wznieci w nim ekstremalne pragnienie zniszczenia całego dobytku. Destrukcja, jak sugeruje Jean-Marc Vallée, jest formą przepracowania żałoby.

Bohatera (znakomicie obsadzony Jake Gyllenhaal, który słynie z kreowania tajemniczych, niedostępnych i dlatego niezwykle pociągających mężczyzn, jak udowodnił w słynnym „Zodiaku” czy we „Wrogu”, czekałby pewnie smutny koniec, gdyby nie przypadkowo spotkana kobieta, która otwiera przed nim nowy, nieznany mu zupełnie świat. Davis poznaje, czym jest normalność tych, których życie nigdy nie rozpieszczało tak, jak jego.

Los nie zesłał im pięknej żony z posagiem, rodzice - z powodu braku pieniędzy - nie zapewnili im dobrego wykształcenia, a pracodawca nie zwrócił się do nich z ofertą gwarantującą komfort egzystencji. Ale w tym właśnie prawdziwym świecie tlą się jeszcze w ludziach prawdziwe emocje, które budzą do życia również Davisa.

Widać to w jednej z piękniejszych scen, w której Davis - na co dzień spięty - zdejmuje krawat i w rozchełstanej koszuli biegnie przez zatłoczony Nowy Jork w rytm muzyki odtwarzanej z telefonu. Wyzwala ona tkwiące w nim pokłady energii, wyróżniającej go wreszcie z tłumu tysięcy anonimowych przechodniów, którzy - tak jak on kiedyś - zmierzają bezrefleksyjnie do swoich zajęć - zamknięci za szybą postępującego znieczulenia i apatii.