Dlaczego mniej płacą?

   Jedna z gazet zamieszcza porównania wynagrodzeń przedstawicieli poszczególnych zawodów w różnych miastach Europy. Okazuje się, co oczywiście nie jest żadnym zaskoczeniem, że księgowy, inżynier, tokarz, architekt, pielęgniarka w Londynie, Madrycie czy Hamburgu zarabiają kilka, a nawet kilkunastokrotnie więcej niż ich koledzy w Krakowie, Wrocławiu lub Łodzi.
   Polskie przedsiębiorstwa, głęboko zrestrukturyzowane w okresie recesji, coraz lepiej radzą sobie na konkurencyjnym, otwartym rynku. Firmy, należące do międzynarodowych korporacji, są stawiane za wzór dobrej organizacji, jakości produkcji, sprawności zarządzania. A jednocześnie płacą dużo gorzej niż inni...
   Jeden z moich znajomych, zatrudniony w menedżmencie średniego szczebla spółki-córki zagranicznego koncernu, wrócił niedawno z wizyty w siostrzanym zakładzie w Niemczech.
   - Osiągamy dużo lepsze wyniki niż oni, szefowie w centrali cały czas nas chwalą, ale człowiek na analogicznym do mojego stanowisku w Stuttgarcie dostaje na rękę 5000 euro, jeździ mercedesem i spędza urlopy na Karaibach. Czy to w porządku? - pyta, nie kryjąc rozżalenia.
   Ano, nie w porządku. Z drugiej strony poziom wynagrodzeń dostosowuje się zazwyczaj do realiów miejscowego rynku pracy i lokalnych kosztów utrzymania. Poza tym to właśnie wciąż tania siła robocza jest jednym z naszych najważniejszym atutów w staraniach o inwestorów zagranicznych. Gdybyśmy spróbowali naśladować postawę załóg fabryk w zachodniej Europie, które, jak pokazują to wydarzenia z ostatnich tygodni w Oplu i Volkswagenie, bezpardonowo walczą o pieniądze i zachowanie licznych przywilejów pracowniczych, kapitał odpłynąłby tam, gdzie związki zawodowe są mniej harde lub w ogóle nie istnieją. A to oznaczałoby wzrost bezrobocia i per saldo spadek poziomu życia.
   Co zatem robić? Żyć nadzieją, że w przyszłości nie tylko polskie ceny, ale także i płace będą równać do prawdziwie europejskich standardów.(RYM)