Dlaczego nie ufamy Rostowskiemu

Tomasz Lachowicz: EDYTORIAL

Po pierwsze: mowa-trawa. Trudno zaufać choćby jednemu jego słowu. Na wczorajszej konferencji zachowywał się tak, jakby przekazywał obywatelom znakomitą wiadomość. Kombinacja oszczędności – zapewniał – i zwiększenia deficytu daje gospodarce impuls rozwojowy. Tymczasem rzeczywistość nie jest taka słodka. Niebezpiecznie zbliżamy się do konstytucyjnej bariery za­dłużania państwa. Obywatele powinni o tym wiedzieć, a minister albo wyparł taki scenariusz ze swojej świadomości, albo traktuje nas jak dzieci. Jedno i drugie jest dla niego dyskwalifikujące.

Po drugie: brak poczucia odpowiedzialności. W obecnej sytuacji jedynym rozwiązaniem było zniesienie progu oszczędnościowego i zwiększenie deficytu. To akurat prawda. Musimy jednak pamiętać, kto odpowiada za fakt, że jesteśmy "w obecnej sytuacji”. Minister Ros­towski zarządza polskimi finansami nie od sześciu miesięcy, lecz od sześciu lat.

Po trzecie: gra va banque. Rachuby ministra są proste. Gospodarka się rozpędzi, to dziurę budżetową się zasypie. A jeśli minister się myli? Wszak mylił się już nieraz. Gospodarka nie zaskoczy, wbijemy się na konstytucyjną barierę zadłużenia (60 proc. PKB), trzeba będzie zmniejszyć emerytury, obniżyć płace budżetówki?

Minister wyjedzie do swojej drugiej ojczyzny i w BBC obejrzy dym palących się opon na polskich ulicach, demonstracje, bałagan, złość...

My mamy większy problem, bo dym będzie się snuł wokół naszych głów.