Do dzikiej róży trzeba mieć ocean cierpliwości

Udany zbiór do dopiero połowa sukcesu. Najpierw ostrym nożem trzeba odciąć czarne końce każdego owocu. Potem jeden po drugim przeciąć na połówki i wydłubać niepotrzebną zawartość. Wnętrze wypełniają bowiem nasiona otoczone kłującymi włoskami. Nie daj Boże przenieść choćby szczyptę włosków na skórę. Będzie swędzieć i drapać pół dnia.

Owoc dzikiej róży to niezbyt gruba i jadalna wydmuszka, plus całkowicie niestrawne nadzienie. Tym sposobem nasz zbiór zamieni się w mały stosik przydatnego surowca. Łatwo zrozumieć, dlaczego w żadnym sklepie nie dostanie dżemu czy powidełka z dzikiej róży. Tylko nasze prababcie dysponowały oceanem cierpliwości, by w długie zimowe wieczory zapełniać spiżarnię różanymi przysmakami.

Choć od postu dzielą nas lata świetlne, to na potwierdzenie powyższej tezy pozwolę sobie przywołać pączki. Prawdziwe pączki nadziewane prawdziwym przecierem z różanych płatków. Najlepsza jest róża pomarszczona. Przyrodnicy za nią nie przepadają, bo to obcy gatunek. Szybko wyrwał się na wolność i podbił lasy i miedze. Proszę wspomnieć na bałtyckie wydmy zdominowane przez gęste zarośla róży pomarszczonej.

Płatki odznaczają się niepowtarzalnym aromatem a owoce wielkością. I co tu kryć, są znacznie większe niż u naszej dzikiej róży. Zbiór łatwiejszy, obróbka surowca też, zaś kulinarnie i smakowo niczym od dzikiej róży nie odbiegają.