Dobro

Dlaczego? Bo głoszą z mocą i konsekwentnie ideologię, którą żyją. A jakaż instytucja nie chce mieć ludzi, którzy (dzisiaj głównie przez media) popularyzują jej osiągniecia i cele? I dalej, chodzi o świadectwo. Świadectwo, że i dzisiaj w zlaicyzowanych czasach można zawierzyć już nie ideologii, ale Człowiekowi, Jezusowi z Nazaretu, w którego bóstwo wierzą. Świadectwo dotyczy zresztą nie tylko dziedziny kościelnej. Zakony maja niebagatelny wkład w kulturę, sztukę i działalność charytatywną. Jednak według zasad poprawności politycznej nawet dobro, jeśli jest czynione przez ludzi innej opcji, powinno być przemilczane, a nawet czasem przedstawiane w krzywym zwierciadle.

Właśnie 2 lutego Kościół obchodził Dzień Życia Konsekrowanego. Czy pisał ktoś, poza prasą konfesyjną, o zaangażowaniu osób zakonnych w walkę z wirusem? Wszystkie siły zakonów zostały rzucone tam, gdzie tylko zaistniała potrzeba. Tak jest w Polsce, a co mówić o krajach trzeciego świata, gdzie brakuje wszystkiego - jedzenia i wody pitnej, szpitali i służby zdrowia, a na domiar złego w wielu regionach toczą się krwawe walki…

I tam tysiące osób zakonnych bohatersko dwoją się i troją, próbując wykrzesać odrobine nadziei, opartej często na mizernej pomocy, jaką otrzymują z zastraszonej ojczyzny. Wypadnie nam jeszcze powrócić do tego dobra, które jest warte wspomnienia niezależnie od tego, kto je czyni.