Doceniam grafikę

Interesujące jest obserwowanie, jak młode osobowości – przy szacunku dla nauczycieli – wybijają się na niezależność. Ciekawych prac nie brakuje.

Zachwycające są wibrujące wręcz kolorem plamy Barbary Górskiej, fascynujące są grafiki Igora Kubika – odbicie na papierze wygniecionej poduszki, która przestaje mieć swoje kształty, ucieka od rzeczywistości w stronę abstrakcji, by następnie wrócić na swoje miejsce (bo wzór zostaje odbity na... prawdziwych poduszkach). Oboje mają swój styl, pomysł, język.

Oboje też sięgają do historii sztuki. Barbara Górska czerpie wnioski ze sztuki Rothko czy Fangora, Igor Kubik – z dorobku Josepha Kosutha.

Niestety, dość nieszczęśliwie się wystawa układa, gdy chodzi o ekspozycję. Przestrzeń, którą dysponuje Międzynarodowe Triennale Grafiki (ono prowadzi Międzynarodowe Centrum Sztuk Graficznych), jest trudna, podzielona na trzy pomieszczenia. Trzeba się natrudzić, by aranżować te sale na wystawy, rozpisywać je na kolejne pokoje. Przez to często trudno wychwycić jakąś spójną linię narracyjną. Ale – ze względu na jakość prac – wprost trzeba to zobaczyć.

Drugą wystawą, którą trzeba odwiedzić koniecznie, jest pokaz prac Moniki Pałki w galerii Mariana Gołogórskiego. Zdarzyło się tu coś, co (chyba) nie było zamierzone. Tradycyjnie prace artystów pokazywane są tu w towarzystwie dzieł rzeźbiarskich właściciela galerii. Wypada to różnie – powiem od razu.

Tym razem cyfrowe grafiki opowiadające o kobiecości, umowne i symboliczne, zderzone zostają z mocnymi rzeźbami Gołogórskiego, który – dla odmiany – na różne sposoby obrabia w swojej sztuce męskie ciało. To zderzenie stałości i ulotności, dosłowności i umowności, oddaje napięcie na linii kobieta–mężczyzna. Nawet jeśli nie było planu pokazania tej wystawy w takim kontekście, wyszło to znakomicie. Monika Pałka (praca na zdjęciu), wyróżniana w konkursie Krakowska Grafika Miesiąca, znów daje się zapamiętać.