Dookoła Wojtek

W wieku lat czternastu zapowiadali się na pensjonariuszy pobliskiego więzienia. I wtedy jeden, Wojtek mu było, dostał lanie od ojca, który spędził pół życia na zagranicznych kontraktach. Nie pochwalam. Przemoc w rodzinie, nawet taka jednorazowa, to nie jest metoda wychowawcza. Ale w przypadku Wojtka poskutkowała o tyle, że (w przeciwieństwie do kumpla) nie wylądował – jak sam wspomina – „we więźniu, ino na grubie”. Czyli w kopalni.

Jako szesnastolatek rozpoczął naukę w szkole górniczej, rok później pracował na dole. I tak do... wczoraj. Bo wczoraj przeszedł na emeryturę. W wieku lat 47.

Z czego przepracował – uwaga! tak stoi w papierach ZUS – 54 lata! Cud jakiś, że siedem lat przed urodzeniem i ponad sześć przed poczęciem pracować zaczął? „Nie cud, ino przelicznik”.

System runął, wyrosło nowe pokolenie, które w ogóle go nie pamięta. To znaczy: poza kopalniami. Bo w kopalniach, tych państwowych, jest 30 grudnia 1981 (przypomnijmy – trzeci tydzień stanu wojennego), obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z tegoż dnia „w sprawie szczególnych przywilejów dla pracowników górnictwa – Karta górnika” (Dz.U. z 1982 nr 2 poz. 13).

A więc m.in.: czternaście pensji rocznie, milion dodatków i wcześniejsze emerytury na korzystnych warunkach (każdy przepracowany rok mnożymy przez 1,8)… Do tego mieszkania za kilka procent wartości (i na raty), dożywotnia gwarancja zatrudnienia oraz deputat węglowy, także na emeryturze.

Wojtek się wkurza, bo deputat chcą emerytom zabrać. Skandal! Fakt, kopalnie mają straty, ale deputat rzecz święta! Jak on, biedny, wyżyje przez najbliższe 20, albo daj mu Boże 50 lat, za te 4 tys. zł emerytury? Ja wprawdzie – jeśli kolejne rządy czegoś nie wymyślą i Bóg da – przejdę na emeryturę ZA 20 lat. Ale to Wojtka zobaczę dziś w telewizji, jak buczy i tupie na Ewę Kopacz. Ja nie mam czasu protestować. Muszę zasuwać na emeryturę Wojtka. A – jak dobrze pójdzie (i rząd da) – pewnie i na deputat.