Dorzuć trawy do ogniska...

Barbara Rotter-Stankiewicz: ZA MOICH CZASÓW

Co rzucało się im w oczy? Z jednej strony trawy zarastające mnóstwo gruntów, które dawniej były wykorzystywane na uprawy, z drugiej – „wygolone” trawniki wokół domu.

To już nie te czasy, kiedy zaorywało się każdy kawałeczek pola, toczyło walki o miedzę (nie dla samej satysfakcji, ale po to, by zyskać pół ara ziemi), kupowało siano od sąsiadów…

Nieużytków bądź ile, a trawa, która jest niepotrzebna mieszczuchom, coraz liczniej sprowadzającym się na wieś, nie przydaje się także ich sąsiadom, chociaż jeszcze parę lat temu chętnie korzystali z okazji i kosili trawniki, by zaopatrzyć się w siano.

Trawa przydawała się w gospodarstwie dla wciąż wygłodniałych stołowników – krów, kozy, konia, królików. Dziś nikt już nie chce ani świeżej trawy, ani siana, więc najczęściej dorzuca się je do ogniska. Konie łatwiej spotkać w centrum Krakowa niż na podmiejskiej wsi, krowy także są w zaniku, mleko kupuje się przecież w supermarkecie... A dla królików, kozy czy owieczki, które też nie są dziś na wsi popularną zwierzyną, swojej trawy wystarczy. Kłopot tylko z tym, że jest za drobno pocięta, bo w zaniku są także kosy – trawę koło chałupy, przepraszam, domu, kosi się spalinową albo elektryczną kosiarką, której nijak na sztorc nie da się ustawić.

Na szczęście czasy są pokojowe.