Dulska w spotkaniu z księdzem po kolędzie

Otóż popularna kolęda to duszpasterska wizyta przybywającego - na zaproszenie - z błogosławieństwem bożym kapłana. Warto podkreślić, że kto nie życzy sobie księdza, ten po prostu go nie przyjmuje. Kto natomiast go zaprasza w swoje progi, ten chce - we wspólnocie z nim - pomodlić się o błogosławieństwo dla swojego domu i wszystkich domowników. Gdyby kapłan już po błogosławieństwie zakończył swoją wizytę, spełniłby to, co przypisane jest temu spotkaniu. Przyniósł błogosławieństwo Boże! Można więc zauważyć, że wizyta duszpasterska skierowana jest do prawdziwie wierzących.
Z praktyki wiem, że w domach - gdzie sprawy Kościoła rzeczywiście leżały głęboko na sercu - zatrzymywałem się zdecydowanie dłużej. Tam, gdzie były trudności w rozmowie nawet na tematy pogody czas radykalnie skracałem, aby nie męczyć siebie i kurtuazyjnie mnie przyjmujących. Oczywiście, wierni przyjmujący po kolędzie kapłana w zdecydowanej większości składają ofiary z własnej inicjatywy. Nikt nikogo przecież do tego nie przymusza. Zawsze stawiałem pytanie, czy rzeczywiście pragnie pani złożyć ofiarę? Nie chcę, aby mnie pani później obmawiała. Dlatego każdy, kto składa ofiarę - a nie jest do niej przekonany - postępuje jak człowiek o wielu twarzach lękając się samego siebie. Ta sama praktyka duszpasterska podpowiada, że najwięcej do powiedzenia mają ci, którzy kapłanów unikają, patrzą na nich wyniośle i nic nie dają na ofiarę. Po co więc torpedować tych, którzy cenią sobie kolędę i wiedzą po co księdza zaprosili, a ofiarę złożyli w sposób wolny i nieprzymuszony? Chodzi więc o wyzwolenie z obłudy, aby nie przyjmować za standard moralny tych postaw, których nauczycielką jest jedynie pani Dulska.
KS. Robert Nęcek*
*Autor jest doktorem teologii, rzecznikiem prasowym Archidiecezji Krakowskiej.