Dzięcioły mogą tłuc głową w pnie drzew, ile tylko zechcą. Nic im nie grozi

To już całkowicie inna historia. Dzisiaj chciałem opowiedzieć o biednych ptakach, które zamiast wiosennego śpiewu bębnią w konary drzew. I to bez względu na lodowatą pogodę. To dzięcioły.

Nie potrafią wzorem innych ptaków dawać miłosnych serenad. Zwyczajnie nie śpiewają. Zaś wiosenne koncerty to podstawa przedłużania gatunku. Samce wyznaczają terytoria, wabią samice. Czasem śpiewy przechodzą w rękoczyny. Zamiast tego wszystkie dzięcioły wystukują informacje niczym afrykańskie tam-tamy.

Praktycznie każdego wieczorem bywam w lesie. Prócz drozdów śpiewaków, zięb czy kosów słychać dzięcioły. Słyszałem kilka samców, które z szybkością karabinu maszynowego tłukły dziobem w konary wysokich sosen i jodeł. Z wysokości piętnastu, może nawet dwudziestu metrów dolatywały krótkie serie głośnych uderzeń. Chwila przerwy i znowu.

Próbowałem wypatrzeć ptaki, lecz nawet z lornetką przy oku były niewidoczne wśród gęstego igliwia. Wszystkie te operacje są wykonywane przy pomocy szybkich uderzeń dziobem przymocowanym do głowy. Każdy inny zwierzak uderzając choćby jeden raz głową w twardą powierzchnię straciłby przytomność lub doznał wstrząśnienia mózgu. Dzięciołom, dzięki specjalnej konstrukcji kości czaszki i systemowi amortyzacji mózgu, nic nie grozi. Absolutnie odporne na wibracje mogą tłuc głową w pnie drzew, ile zechcą. Nie tylko w celach miłosnych, lecz przy poszukiwaniu pokarmu. Takie z nich twardogłowe sztuki.