"Dzienniczek" św. Faustyny

   Faustyna czuła odpowiedzialność ciążącą na niej za przekazywanie orędzia Chrystusa. Pisała: "Mam spisać zetknięcia się duszy mojej z Tobą, o Boże, w chwilach szczególnych nawiedzeń Twoich. Mam pisać o Tobie, o niepojęty w miłosierdziu ku biednej duszy mojej. Wola Twoja święta jest życiem duszy mojej. Mam ten nakaz przez tego, który mi Ciebie, Boże, tu na ziemi zastępuje, który mi tłumaczy wolę Twoją świętą; Jezu, widzisz, jak mi jest trudno pisać, jak nie umiem tego jasno napisać, co w duszy przeżywam. O Boże, czyż może napisać pióro to, w czym nieraz słów nie ma? Ale każesz pisać, o Boże, to mi wystarcza" (Dz., 6). W innym miejscu żali się Chrystusowi: "Mój Jezu, Ty widzisz, że dosyć nie umiem pisać, to jeszcze i pióra nawet dobrego nie mam, a nieraz to naprawdę tak mi się źle pisze, że po jednej literze muszę składać zdania. (...) Piszę z pozwoleniem przełożonych, a z nakazu spowiednika. Dziwna rzecz, że przecież raz pisze mi się możliwie, ale nieraz - to naprawdę sama ledwie przeczytam" (Dz., 839).
   Wielkim przeżyciem wewnętrznym było dla mnie zetknięcie się z faksymile "Dzienniczka" udostępnionym przez siostry w Łagiewnikach, gdy wspólnie przygotowywaliśmy wydanie wspominanego już "Peregrinusa Cracoviensis" poświęconego świętej Faustynie i jej sanktuarium. Równe pismo, nieraz z błędami, które wobec mocy zawartego w "Dzienniczku" przesłania są jakby niezauważalne. Człowiek zdaje sobie w tym momencie sprawę z tego, że staje przed czymś niezwykłym, co czasami jest niepojęte dla zwykłego i grzesznego przecież człowieka. Ale "Dzienniczek" i jego autorka są przecież orędownikami okazanego nam przez Chrystusa Bożego Miłosierdzia. Miłosierdzia, którego w tych niespokojnych czasach potrzebuje każdy mieszkaniec Ziemi i każda dusza w czyśćcu. Stąd zapewne liczne zagraniczne wydania "Dzienniczka" i tłumaczenia na wiele języków, m.in.: angielski, niemiecki, rosyjski, ukraiński, czeski, słowacki, włoski, hiszpański, francuski, portugalski, arabski. (cdn.)
Antoni Jackowski