Dziwny jest ten świat

1965: Niemen przed Państwową Komisją Weryfikacyjną; jej szef Kazimierz Rudzki przepytuje go z wiedzy o teatrze, ocenia, że nie umie on śpiewać. Dariusz Michalski, autor książki o Niemenie, powie w dokumentalnym filmie Krzysztofa Magowskiego „Sen o Warszawie”: „Rudzki nienawidził Niemena, ilekroć mógł mu zrobić krzywdę, tylekroć to robił”. Niemen przez lata śpiewa za amatorskie stawki.

1967: Niemen na festiwalu w Opolu wzbudza entuzjazm, śpiewając „Dziwny jest ten świat”’; dostaje nagrodę prezesa Radiokomitetu, sam koncert zostaje skasowany.

1968: Niemen nagrywa drugi longplay „Sukces”. Przy okazji Marek Piwowski kręci o nim tendencyjny dokument, pokazujący artystę jako zblazowanego, pretensjonalnego bufona. Niemena przy kolaudacji, co obiecał reżyser, nie było.

1970: Niemen, po latach mieszkania w hotelu, kupuje 20-metrowe mieszkanie w Warszawie. Zamelduje się w Warszawie w 1975 r. – po 8 latach starań.

1971: „Express Wieczorny” w ślad za prasą lokalną donosi o występie Niemena w Radomsku, podczas którego zdjął spodnie i wypiął się w stronę widowni. Za prowokacją – takiego występu w ogóle nie było – stoi aparat propagandy PZPR. Gdy zapadnie wyrok, który potwierdzi, że „fakt” się nie zdarzył, lokalny skryba, który go ogłosił, dostanie 400 zł grzywny.

1975: Wielki koncert z okazji 30-lecia „Polskich Nagrań”, pokazywany przez telewizję; występ Niemena o 5 rano.

1975: Program w TVP „100 pytań do...”, wśród pytających – Rudzki, jego ataki Michalski nazwie „dintojrą na Niemenie”. Program skasowano.

1979: Niemen zdobywa Grand Prix festiwalu Interwizji (plotki, że to za wstąpienie do PZPR). Otrzymuje też Nagrodę Publiczności w postaci jachtu. Nie zobaczył go nigdy.

1981: 8–12 grudnia artysta nagrywa program dla TVP „A miłość największym jest darem”, ma być emitowany w Boże Narodzenie. Gdy władze ogłaszają stan wojenny, Niemen cofa zgodę na emisję. Ukaże się. Co więcej – rozmowa, która miała go poprzedzać, trafia do „Dziennika telewizyjnego” zmanipulowana tak, by wynikało, że artysta popiera stan wojenny. Niemen zapłacił za to opinią kolaboranta i szykanami, jakie spotkają go podczas występów dla Polonii w Sztokholmie i Chicago.

2000: W ankiecie tygodnika „Polityka” „Dziwny jest ten świat” zostaje uznany za najważniejszą i najpopularniejszą piosenkę polską XX wieku, a Niemen za polskiego wykonawcę wszech czasów.

2001: ukazuje się ostatnia płyta Niemena; radia ją ignorują, włącznie z RMF-em, który był jej patronem medialnym.

2004: 17 stycznia Niemen umiera.

2015: podczas ogłoszenia filmowych Orłów okazuje się, że wolą jakichś „orłów” pełnometrażowy dokument Magow-skiego „Sen o Warszawie”, ilustrowany, co oczywiste, fragmentami muzyki Niemena, dostaje nagrodę w kategorii najlepsza muzyka filmowa, co budzi wiele kąśliwych uwag środowiska muzycznego. Twórca na szczęście już tego nie widzi.