Europa nie ma czasu do stracenia

Czym strategia 2020 różni się od lizbońskiej?

- Pomiędzy tymi dwoma projektami więcej jest podobieństw niż różnic. Mają przede wszystkim podobne priorytety, czyli rozwój nauki, innowacyjności, przedsiębiorczości i ogólne założenie, którym jest ożywienie europejskiej gospodarki. Strategia 2020 oparta jest też na bardzo łagodnym systemie monitorowania. To poszczególne kraje mają dostarczać ogólnych wskaźników, wiele więc będzie zależeć od dobrej woli zainteresowanych. Nie jestem pewna, czy ten projekt sprawi, że Unia zrobi wielki krok do przodu.

Europa z 2000 roku znacznie różni się od dzisiejszej...

- Sytuacja jest zupełnie inna niż 10 lat temu. Unia to nie piętnaście, ale już dwadzieścia siedem krajów. Wychodzimy z najpoważniejszego od dziesięcioleci kryzysu ekonomicznego. I strategia ma pomóc w uporaniu się ze skutkami recesji. Na szczęście zakłada też aktywny udział nie tylko całych państw, lecz i regionów.

Czego, Pani zdaniem, brakuje w tym dokumencie?

- Ubolewam, że nie ma bardziej konkretnego harmonogramu, planu działania. Europa - choć nie ma czasu do stracenia - zdaje się nie czuć presji czasu. A świat przecież nie stoi w miejscu. Pojawiły się nowe potęgi gospodarcze: Indie, Brazylia, Chiny. Nie zapominajmy też o takich krajach, jak Indonezja czy nawet Wietnam, który już ma 70 milionów mieszkańców. Tymczasem strategia, jak dobrze pójdzie, zostanie przyjęta w czerwcu, a zanim zostanie dokładnie opracowana, minie rok. Szkoda tego czasu.

Co jest jeszcze mankamentem strategii?

- Traktuje Europę jak jednolity kontynent, a tymczasem Unia wcale nie jest monolitem gospodarczym. Najbogatszy region - miasto Londyn jest 16 razy bogatszy od niektórych regionów na południu Bułgarii. Ten poziom zróżnicowania powinien zostać bardziej wzięty pod uwagę, bo bez jego świadomości może się pogłębić przepaść między najbiedniejszymi a najzamożniejszymi krajami.

Rozmawiała: Dominika Ćosić