Felieton Grzegorza Tabasza. Dziki osobnik

Weźmy na ten przykład naszego misia. Im bardziej dziki, tym dla niego lepiej. Będzie szerokim łukiem omijał człowieka. Nie zbliży się do ludzkich domostw. Nigdy nie posmakuje zawartości kosza na śmieci z magicznie pachnącymi papierkami po cukierkach. Lepiej, jeśli w menu będzie miał jedynie to, co sam uzbiera i upoluje. Dla niedźwiedzia to gwarancja braku kłopotów i najlepsza licencja na życie. Jeśli nauczy się, że w otoczeniu człowieka łatwo o smakołyki, konflikt murowany. Mocarny zwierzak rozbije stodołę, zapoluje na owce czy kury. Nie wspomnę o pasiece. Plecak na grzbiecie turysty to dla niego torebka z przysmakami.

Słynna przed laty niedźwiedzica Magda jednym uderzeniem łapy otwierała metalowe pojemniki na śmieci. Zamknięta w zoo, zdechła z tęsknoty za górami. Przy okazji, w naszej części Tatr ma pomieszkiwać około dwudziestu misi. Około, gdyż bez przeszkód przekraczają granice i z tego powodu trudno im przypisać narodowość. Wiele z nich zagląda w opłotki Zakopanego.

Niedawno młody niedźwiadek zdefasonował bałwanka zjadając mu nos z marchewki. To źle wróży. Miejsce zapamięta. I wróci. Jeśli znajdzie kompost, niezebrane jabłka w ogrodzie czy ktoś dokarmi biedaka, marny jego los. Straci dzikość. Zaś niedźwiedź albo będzie dziki, albo nie będzie go wcale.

Jakie są sposoby walki z kryzysem energetycznym? Posłuchaj eksperta