Felieton Grzegorza Tabasza. Wydra

Nad rzeką warto rozejrzeć się za tropami wydry. Trzy czerty odciski łap obok siebie. Wyraźnie widać błony pławne pomiędzy palcami z solidnymi pazurami. Do tego maźnięcie ogona. Pomyłka wykluczona, szczególnie jeśli zobaczyli resztki po niedojedzonej do końca rybie.

Tropy zwierzaka znalazłem praktycznie wszędzie nad brzegami Popradu i Dunajca. Wydra to dziesięć kilogramów sprytu, inteligencji, urody. I wspaniałego futra.

Kilka dekad temu była tak rzadka, iż przyrodnicy postawili na niej krzyżyk. Teraz wraca w wielkim stylu i co najważniejsze, bez specjalnej pomocy człowieka. Jeśli oczywiście pominąć niknący popyt na prawdziwe futra i oczyszczalnie ścieków, które poprawiły jakość wody.

Nie wszyscy podzielają radość z sukcesu. Zwierzak poluje na wszystkie żyjące w wodzie i blisko brzegu ofiary. W tym ryby. Do dwóch kilogramów dziennie. Między wędkarzami, hodowcami a wydrami zgody nie ma i nie będzie. Szkoda, bo prócz wymienionych wyżej zalet wydry należą do nielicznych ssaków, które bawią się przez całe życie. W samotności dobry i kamień lub patyk. Szybko się oswaja, co przed wiekami znakomicie opisał w swych pamiętnikach imć Chryzostom Pasek. Wydrę pana Paska podziwiał nawet król Jan Sobieski.