Felieton Grzegorza Tabasza: wyrozumiałość ma bardzo wyraźne granice

Z całej hałastry najbardziej lubię dzwońce. Choć krępej sylwetki, daleko im do grubego w pasie dzwonu. Głosy wydają melodyjne, ale z dzwonieniem też nie mają nic wspólnego. Dzwoniec i już. Skąd ta nazwa? Może od wyglądu rozwścieczonych ptaków. Gdy skaczą sobie do oczu wyglądają tak, jakby jeden drugiemu chciał przydzwonić.

Poznać je łatwo, bo zimową porą niewiele ptaków ma żółto zielone upierzenie. Pastelowo zielonawy grzbiet i żółty spód, plus kanarkowej barwy lustereczka na skrzydłach. Panie to wypłowiałe, szare myszki. Drapieżcy łatwiej wypatrzą barwnego samca, a samiczka ma większe szanse ujść Nieduży ptaszek jest posiadaczem wysoce skutecznego dzioba. Dzwoniec nie bawi się w pracochłonne łuskanie nasion słonecznika, na co skazane są wszystkie sikorki. Gniecie nasionka jakby mimochodem, a łuski same odlatują na boki.

Jak już jeden wejdzie do karmnika i zacznie się objadać, to natychmiast przegoni sąsiada. Rozdziawi szeroko dziób i rozłoży skrzydełka strasząc jaskrawymi lusterkami. Co najwyżej odpuści swoim pobratymcom, ale wyrozumiałość ma bardzo wyraźne granice. Jeśli tylko kolega przekroczy niewidzialny dystans choćby o włos, wybuchnie karczemna awantura.

Za to na ziemi, pod karmnikiem, gdzie spoczywa sporo zagubionych nasion, potrafią zgodnie zbierać pożywienie. Widać duża powierzchnia dobrze robi im na nerwy.