Felieton Krzysztofa Kawy. Kawa na ławę. Zbawcza refleksja

Ekipa rządząca przy Reymonta zdążyła w ciągu niespełna dwóch lat skonfliktować się z trzema trenerami, a na dodatek w planach jest zwolnienie z pracy dyrektora sportowego, który najwyraźniej też nie spełnił oczekiwań, mimo że podążał w kierunku - co pobrzmiewało w każdym wywiadzie wynoszonym z Reymonta - bardzo przemyślanym. Efekty tego sumiennego realizowania postawionych przez zarząd dalekosiężnych celów są następujące: drużyna w ciągu półtora roku straciła wszystkich najwartościowszych zawodników, a pilnie poszukiwany nowy trener ma zbudować „jedenastkę” niemal od początku.

Przez ostatnie lata niosło po Krakowie (również z drugiej strony Błoń, a nawet z Niecieczy), że polscy piłkarze są zadrodzy i w ogóle do niczego. Obserwowaliśmy więc nieustający pęd w kierunku zagranicznym, słysząc - w odpowiedzi na apele o rozsądek - iż tylko w oparciu o Hiszpanów i ludy bałkańskie można budować tanio i solidnie. Na nic zdawały się przestrogi, że po pierwsze to wcale nie wychodzi tak tanio, a po drugie od pościąganych bez ładu i składu przypadkowych ludzi żadnej lojalności oczekiwać nie należy.

Z jednej strony padały frazesy o wielkiej trosce poświęcanej klubowym wychowankom (zgadnijcie bez podpowiedzi, ilu z nich w ciągu ostatnich lat trafiło do pierwszej jedenastki Wisły), z drugiej przekraczane były wszelkie granice umiaru w tworzeniu kolonii tych, których w procesie selekcji odrzuciły bardziej zaawansowane piłkarskie systemy. Trzeba było przykrej, zamykającej drogę do Europy na finiszu ekstraklasy porażki z opartym w dużej mierze o nadwiślańskich graczy Górnikiem Zabrze, by pojawiła się refleksja, iż polska piłka wcale nie musi być gorsza od trzecioligowego zaciągu z Costa Brava. Co wcale nie oznacza, że teraz już wszystko będzie idealnie zmierzać w najlepszym z możliwych kierunków.