Festiwal klarnetowy

Z sali koncertowej

 Parafrazując znane powiedzenie, stwierdzić można, że każdy z instrumentów ma swoje "pięć minut" popularności. Klarnet był ulubionym instrumentem romantyków. Ciemną, nostalgiczną barwę niskiego rejestru chętnie wykorzystywali do malowania nastroju grozy czy niepokoju. Potem ten środek wyrazu został zastąpiony innym, klarnet - znów z racji możliwości, jakie stwarzał - stał się podstawowym instrumentem zespołów rozrywkowych i jazzowych i dopiero w ostatnich dziesiątkach lat obserwować można u nas jego koncertowy renesans. U nas - bo są kraje, w których mimo rozrywkowego "mezaliansu" klarnet zawsze był w orbicie zainteresowań i kompozytorów, i wykonawców. Do takich krajów należy Francja. Nic więc dziwnego, że utalentowany krakowski klarnecista Krzysztof Klima, po ukończeniu Akademii Muzycznej, uzupełniający, studia w paryskim konserwatorium, postanowił uczynić coś dla przywrócenia wybranemu przez siebie instrumentowi należytego znaczenia. Zorganizował więc w Krakowie festiwal klarnetowy, którego ważną częścią są lekcje mistrzowskie prowadzone przez zapraszanych ze świata wirtuozów i pedagogów. Przypominam o tym, ponieważ w środę, 13 września, rozpoczęła się ósma już edycja festiwalu. W kościele św. Katarzyny wystąpił dyrektor artystyczny festiwalu Krzysztof Klima z towarzyszeniem pianistki Marii Szwajgier-Kułakowskiej oraz nowo powstałego zespołu Polish Chamber Ensemble, czyli wybitnych absolwentów krakowskiej uczelni: Adama Wagnera, Szymona Krzeszowca, Łukasza Syrnickiego, Doroty Imiełowskiej, Zbigniewa Witkowskiego, Arkadiusza Krupy, Krzysztofa Fiedukiewicza i Tadeusza Tomaszewskiego, tworzących dwa kwartety - smyczkowy i dęty.
 Przeszkadzało mi kompletne niedopasowanie charakteru wykonywanej muzyki do wnętrza, w jakim odbywał się koncert. Muzyka typowo kameralna ginęła w obszernym gotyckim wnętrzu (szczególnie ucierpiało na tym Trio Beethovena), zacierały się niuanse, gubił bezpośredni kontakt z wykonawcami konieczny do wspólnego przeżywania muzyki komnatowej. Inna rzecz, że w tej właśnie akustyce szczególnie pięknie zabrzmiało solowe Preludium Pendereckiego wywiedzione przez Krzysztofa Klimę z absolutnej ciszy i poprzez kulminację doprowadzone znów do nicości.

ANNA WOŹNIAKOWSKA