Fiasko Partnerstwa Wschodniego?

Stanisław Michalkiewicz: ZIMNY PRYSZNIC

Jak pamiętamy, poprzedni rząd oraz prezydent Lech Kaczyński byli krytykowani zarówno przez strategicznych partnerów, to znaczy – Niemcy i Rosję oraz oczywiście – przez ich agentów oraz krajowych kolaborantów con amore za to, że za sprawą tegoż prezydenta i rządu Polska podjęła się roli amerykańskiego dywersanta i wespół z innymi dywersantami, tzn. Gruzją i Ukrainą, próbowała wzniecić zarzewie konfliktu między strategicznymi partnerami.

Po zmianie rządu w roku 2007 i deklaracji prezydenta Obamy z 17 września 2009 roku dywersja ustała, a w nagrodę za dobre sprawowanie Niemcy pozwoliły premieru Tusku na Partnerstwo Wschodnie – żeby on też miał jakieś sukcesy w polityce zagranicznej, a nawet – chociaż trudno w to uwierzyć – mocarstwowej. Partnerstwo Wschodnie miało zapewnić Polsce rolę lidera Europy Środkowo–Wschodniej. Ale rozwój wypadków na Litwie – a także na Białorusi i Ukrainie – pokazuje, iż pozwalając na Partnerstwo Wschodnie Niemcy wiedzieli, że nic z tego nie będzie.

Litwa ani myśli uznawać Polski nie tylko za jakiegoś lidera, ale nawet – za partnera. Stosunki z Białorusią – szkoda gadać, zaś Ukraina prowadzi własną politykę kokietowania Polski, żeby skuteczniej lawirować między Rosją a Niemcami. Wreszcie kropkę nad "i” postawiła – a zarazem gwóźdź do trumny Partnerstwa Wschodniego wbiła – ubiegłoroczna deklaracja szczytu NATO w Lizbonie o strategicznym partnerstwie NATO z Rosją, w którym Polsce przypada powinność wyrażenia zgody na status "bliskiej zagranicy” – bo Rosja nie oczekuje od Polski niczego innego. Któż przytomny w tych warunkach będzie jeszcze myślał o Polsce jako jakimś "liderze”?