Filmy nie pachną

Jeszcze o bożogrobcach w "Dwójce"

Miechów odwiedzało - przy różnych okazjach - wielu znakomitych gości, znaczących i wpływowych dostojników. Nie poszły jednak za tym poważniejsze środki finansowe, aby wspomóc nadwerężoną wiekami i klęskami, niepowtarzalną budowlę. Bo cóż ponadto może zrobić i dać - co robi i daje - proboszcz Jerzy Gredka oraz 4,5 tys. rodzin z tutejszej parafii?
Eksponaty skarbca - a sporo ich przetrwało - muszą być przechowywane w najbardziej odpowiednich warunkach. Wilgoć, kurz, brak czy nadmiar światła, szkodzą, co nie ulega wątpliwości. Trudno mi, jako niefachowcowi, wypowiadać się na temat tej lokalizacji, ale zapach starzyzny lub jak kto woli, stęchlizny - może niepokoić. Ornaty, infuły, stuły i dalmatyki, to tylko przetykana srebrem bądź złotem tkanina. Czego nie strawiły liczne w przeszłości pożary - w tym unikatowych zbiorów bibliotecznych - może uczynić nieodpowiednia temperatura bądź wilgoć.
Pierwszy raz zobaczyłem poza skarbcem wyeksponowane - bo w galerii sztuki "U Jaksy" - portrety sprzed wieków; jałmużników, dobrodziejów i przełożonych kościoła-klasztoru, naczynia liturgiczne, monstrancje. Wrażenie niezapomniane do dziś.
Było to z okazji wizyty prymasa Glempa w Miechowie. Stłoczonych, chętnych do obejrzenia wystawy nie mogły pomieścić ciasne wnętrza urokliwej piwniczki. Niektórzy - nawet najstarsi mieszkańcy - niemieli ze zdziwienia. Że to jeszcze jest, że jeszcze się nie rozsypało.
Była to pierwsza tego typu wystawa i jak na razie ostatnia. Bo skarbiec jak magnes przyciąga zwiedzających, tylko że nie za bardzo jest gdzie na stałe ową sławną - nie tylko dla miechowian - przeszłość pokazać szerszej publiczności.
(woj)